Posłowie Europejscy zasiadają w Parlamencie Europejskim nie według klucza krajowego, ale partyjnego (a dokładniej frakcyjnego) – po wyborze na stanowisko eurodeputowanego w danym kraju (najczęściej kandydują oni z ramienia określonej partii) przyłączają się do jednej z tzw. frakcji.
Funkcjonujące w Parlamencie Europejskim frakcje wynikają z ogólnego podziału partii działających w Europie i są to (istniejące w 2013 r.):
(Frakcje wymienione zgodnie z ilością członków)
1. Europejska Partia Ludowa (Chrześcijańscy Demokraci) (EPP) – poglądy: umiarkowanie konserwatywne, chadeckie i konserwatywno-liberalne.
2. Postępowy Sojusz Socjalistów i Demokratów (S&D) – poglądy: socjalistycznych i socjaldemokratycznych.
3. Porozumienie Liberałów i Demokratów na rzecz Europy (ALDE) – poglądy: liberalne i demokratyczne.
4. Zieloni - Wolny Sojusz Europejski (Greens/EFA) – poglądy: ekologiczne, regionalistyczne
5. Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy (ECR) – poglądy: konserwatywne,konserwatywno-liberalne, narodowo-konserwatywne, katolicko-narodowe, także eurosceptyczne.
6. Zjednoczona Lewica Europejska - Nordycka Zielona Lewica (GUE/NGL) – poglądy komunistyczne i socjalistyczne
7. Europa Wolności i Demokracji (EFD) – poglądy głównie konserwatywne, eurosceptyczne, także narodowokatolickie.
Warto zaznaczyć, że europoseł może nie zdecydować się na uczestnictwo we frakcji, ale pozostać niezależny.
Istnienie frakcji zostało sformalizowane już w latach 50. – od tamtego czasu uznaje się pewne limity tworzenia frakcji. W przeszłości frakcję mogła utworzyć grupa przynajmniej 9 posłów – ustalenia te ulegały jednak zmianom i obecnie (kadencja 2009-2014 r.) frakcję może założyć grupa przynajmniej 25 posłów z przynajmniej 7 państw członkowskich.