r. już jako generał zostaje na krótko wiceministrem obrony narodowej. Był przeciwnikiem rokowań z Niemcami, toteż po kapitulacji Francji udał się do Londynu, by stamtąd kontynuować walkę z Niemcami. Stanął na czele Komitetu Wolnej Francji, który został przemianowany w 1943 roku na Francuski Komitet Wyzwolenia Narodowego, a ten w 1944 r. przekształcono na Tymczasowy Rząd Republiki Francuskiej, z de Gaullem jako premierem. W 1945 r. Komisja Konstytucyjna ograniczyła władzę prezydencką, niechętny rządom partyjnym i ich posunięciom politycznym, de Gaulle w styczniu 1946 r. rozwiązał partię i wycofał się z życia politycznego, powrócił jednak do niego w bardzo napiętym dla Francji roku 1958. Podjął się misji tworzenia nowego rządu, a po uchwaleniu konstytucji 4 października 1958 r., która przywracała silną pozycję szefowi państwa, został w wyborach pośrednich wybrany prezydentem V Republiki. Ponownie wybrany na to stanowisko, pełnił je do 1969 roku.
Jako prezydent wzmocnił Francję wewnętrznie, mocno włączył się w projekt budowy niezależnej i silnej militarnie (w tym także posiadania własnej bomby atomowej) Republiki Francuskiej. Podobnie na arenie międzynarodowej, starał się przywrócić