Mianem tzw. azjatyckich tygrysów określało się na początku cztery wschodnioazjatyckie kraje – Singapur, Koreę Południową, Tajwan i Hongkong, które w latach 1960-1995 osiągnęły bardzo szybki wzrost PKB (kilka-kilkanaście procent w skali roku). Nazwę tę poszerzono o państwa azjatyckie, które od lat 80. zaczęły osiągać podobne wyniki gospodarcze – znalazły się wśród nich Chiny, Indonezja Malezja, Makau, Tajlandia, Wietnam i Filipiny.
Można zatem najkrócej stwierdzić, iż „azjatyckie tygrysy” to nazwa publicystyczna krajów azjatyckich, które w ostatnich dziesięcioleciach XX stulecia weszły na drogę bardzo szybkiego rozwoju ekonomicznego.
Ekonomiści próbujący zbadać fenomen „azjatyckich tygrysów” stwierdzili, iż sytuacja miała mogła zaistnieć m.in. ze względu na:
- wprowadzoną politykę proeksportową, przy jednoczesnej ochronie rynków wewnętrznych,
- w tym rejonie świata ludność ma ogromny szacunek dla pracy – funkcjonuje swojego rodzaju etos pracy,
- wymagania bytowe i płacowe tutejszej ludności w pierwszym okresie były bardzo małe, co zwiększało dochodowość produkcji, inwestycji etc.,
- wysoki poziom inwestycji (w tym zagranicznych) i oszczędności,
- dogodne położenie geopolityczne, dzięki któremu kraje te posiadały swobodny dostęp do rynków zbytu państw rozwiniętych.
Końcówka lat 90. przyniosła części z „azjatyckich tygrysów” czasowe spowolnienie tempa wzrostu gospodarczego, a w niektórych przypadkach chwilowe załamanie koniunktury. Jednak u progu XXI wieku nastąpiło ponowne ożywienie i utrzymanie dobrej passy. Ważną rolę w przypadku tych krajów odgrywa również przynależność do Stowarzyszenia Narodów Zjednoczonych Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN), bowiem wprowadzona w ramach tej współpracy strefa wolnego handlu pozwoliła jej członkom na skuteczną konkurencję z ekonomicznymi potęgami na świecie.