Ciebie, Boga, wysławiamy (łac. Te Deum laudamus) to katolicki hymn uwielbienia i dziękczynienia. Ma budowę stroficzną. Powstał prawdopodobnie ok. 400 r., jest śpiewany od VI wieku. Jego autorstwo przypisywano św. Ambrożemu, stąd bywa nazywany hymnem ambrozjańskim. Obecnie za twórcę uznaje się bp Nicetasa z Remezjany. Hymn wykonywany jest podczas większych nabożeństw kościelnych, w chwilach szczególnych dla Kościoła np. w dniu odpustu parafialnego. Odmawiający liturgię godzin śpiewają Te Deum Laudamus w każdą uroczystość i niedzielę (z wyjątkiem Wielkiego Postu).
Zarówno tekst, jak i melodia hymnu były często wykorzystywane przez różnych kompozytorów. Interpretacji Te Deum laudamus podjęli się m.in. J.S. Bach, G.P. da Palestrina, W. A. Mozart, G.F. Haendel, H. Berlioz, A. Dvořák, G. Verdi, K. Penderecki.
Ciebie, Boga, wysławiamy – treść
Ciebie, Boga wysławiamy, Tobie, Panu wieczna chwała,
Ciebie, Ojca niebios bramy, Ciebie wielbi ziemia cała.
Tobie wszyscy aniołowie, Tobie moce i niebiosy,
Heruby, serafinowie ślą wieczystej pieśni głosy.
Święty, Święty, nad Świętymi, Bóg Zastępów, Król łaskawy,
Pełne niebo z kręgiem ziemi, Majestatu Twojej sławy.
Apostołów Tobie rzesza, chór Proroków pełen chwały,
Tobie hołdy nieść pośpiesza Męczenników orszak biały.
Ciebie poprzez okrąg ziemi, z głębi serca ile zdoła,
Głosy ludów zgodzonymi, wielbi święta pieśń Kościoła.
Niezmierzonej Ojca chwały, Syna Słowo wiekuiste,
Z Duchem wszechświat wielbi cały, Królem chwały Tyś, o Chryste.
Tyś Rodzica Syn z wiek wieka, by świat zbawić swoim zgonem,
Przyoblókłszy się w człowieka, nie wzgardziłeś Panny łonem.
Tyś pokruszył śmierci wrota, starł jej oścień w męki dobie
I rajskiego kraj żywota otworzyłeś wiernym sobie.
Po prawicy siedzisz Boga, w chwale Ojca, Syn Jedyny,
Lecz gdy zagrzmi trąba sroga, przyjdziesz sądzić ludzkie czyny.
Prosim, słudzy łask niegodni, wspomóż, obmyj grzech co plami,
Gdyś odkupił nas od zbrodni drogiej Swojej Krwi strugami.
Ze Świętymi w blaskach mocy wiecznej chwały zlej nam zdroje,
Zbaw o Panie, lud sierocy, błogosław dziedzictwo swoje.
Rządź je, broń po wszystkie lata, prowadź w niebios błogie bramy,
My w dzień każdy, Władco co świata, Imię Twoje wysławiamy.
Po wiek wieków nie ustanie pieśń, co sławi Twoje czyny,
O, w dniu onym racz nas, Panie od wszelakiej ustrzec winy.
Zjaw Swą litość w życiu całym tym, co żebrzą Twej opieki:
w Tobie, Panie zaufałem, nie zawstydzę się na wieki.