„Pozłacana rybka” to powieść o dorastaniu, o życiu nastolatka, które najeżone jest wieloma trudnościami. W labiryncie nie do końca zrozumianych emocji, pierwszych miłości, kłótni z rodzicami, szkolnych obowiązków bardzo łatwo zabłądzić. To chwila spędzona na pograniczu dorosłości i dzieciństwa – moment, gdy przez dorosłych jest się jeszcze traktowanym „z góry”, ale rozumie i dostrzega się więcej, niż oni przypuszczają.
Alicja nie ma pojęcia, jak trudną decyzją dla jej rodziców jest postanowienie o rozstaniu. Postrzega ją jako cios wymierzony w jej poczucie bezpieczeństwa. Potrzebuje czasu, by zrozumieć, że czasem lepiej się rozstać, niż żyć, wzajemnie krzywdząc.
Na młodego człowieka czyha wiele pokus zarezerwowanych dla świata dorosłych. To związki będące wyborami niekoniecznie słusznymi (jak zauroczenie Sary Borysem), używki czy potrzeba bycia doskonałym, która zaprowadza Dorotę na skraj wyczerpania fizycznego.
Powieść Kosmowskiej porusza także problem więzi rodzinnych. Dom rodzinny powinien być dla młodego człowieka gwarantującym poczucie bezpieczeństwa schronieniem, tymczasem nastoletni bohaterowie wydają się czasem dojrzalsi od własnych rodziców. Robert czuje się odpowiedzialny za pijanego ojca, sam troszczy o własną przyszłość, Sara zamartwia się o rodzeństwo, a Alicja krytycznie ocenia postępowanie rodziców, którym często brak odwagi, by szczerze z nią rozmawiać.
Opisana w „Pozłacanej rybce” historia doskonale ilustruje istotę ludzkiego życia, w którym szczęście nieustannie splata się z chwilami pełnymi rozczarowań, tęsknoty i smutku. Alicja chciałaby realizować swoje pasje, cieszyć z rozkwitającej pierwszej miłości, ale musi mierzyć się z postępującą chorobą brata, który z dnia na dzień coraz bardziej opada z sił. Dręczą ją wyrzuty sumienia, ponieważ pozwala sobie na chwile radości u boku Roberta, choć jej młodszy brat w szpitalu walczy o życie.
W powieści często pojawia się postać Astrid Lindgren, nad biografią której pracuje mama Alicji, zaniedbując swoje domowe obowiązki. Sporych rozmiarów portret szwedzkiej pisarki zdobi jedną ze ścian w gabinecie mamy. Jest dowodem wdzięczności Szwedów za popularyzowanie twórczości skandynawskiej pisarki. Alicja „uważała, że taki dar mamie się ze wszech miar należał, skoro Astrid Lindgren zajmowała jej więcej czasu niż własna córka”. Dziewczyna w jednym z „Listów do samej siebie” wyraża zdziwienie postępowaniem matki, która poświęca uwagę pisarce, nie rozumiejąc istoty jej twórczości. Ten wpis jest wyrazem poczucia osamotnienia. Ceni jednak twórczość Lindgren. „Dzięki jej książkom jest mi nawet łatwiej” – wyznaje babci w czasie pobytu w Kruszynie. Historię o braciach Lwie Serce opowiada bratu w czasie jednej z wizyt w szpitalu. Imię Alicja otrzymała zresztą na cześć głównej bohaterki powieści „Dzieci z Bullerbyn”, a babcia pieszczotliwie nazywa ją „moje Hałasówko”, używając spolszczonej nazwy opisanej przez Lindgren osady.