 |
| Pinokio w pierwszym wydaniu powieści (ilustr. E. Mazzanti) |
Pinokio jest tytułowym bohaterem dzieła Carlo Collodiego. To drewniany pajacyk. Poniżej przedstawiamy dokłady opis pinokia - jego wygląd, a także cechy charakteru.
Pinokio - cechy charakteru
Pinokio to główny bohater utworu, pajacyk wystrugany z kawałka drewna przez staruszka o imieniu Dżepetto. Jest psotnikiem i niezwykłym urwisem. Właściwie od początku sprawia swojemu opiekunowi mnóstwo kłopotów.
Wady Pinokia
Pajacyk jest złośliwy, potrafi szybko uciekać i mocno kopać. Mimo tego, że jest kukiełką, zachowuje się jak najprawdziwszy chłopiec. Nie chce się uczyć ani pracować, jest bardzo wybredny i najchętniej spędzałby całe dnie na zabawie. Ciekawość i dziecięca naiwność ciągle wpędzają go w najrozmaitsze kłopoty, kończące się pobytem w więzieniu, chorobą, a nawet przemianą w osła. Bohater nie znosi napomnień dorosłych, których wyśmiewa. Niestety, każde zlekceważenie przestrogi kończy się katastrofą.
Zalety Pinokia
Pinokio nie jest jednak pozbawiony zalet. Potrafi docenić okazaną pomoc i tak naprawdę kocha swoich opiekunów – Dżepetta i Błękitną Wróżkę. Ma dobre chęci i wiele razy obiecuje poprawę. Same słowa nie wystarczą jednak do pełnej przemiany – nie tylko zachowania, ale i postaci bohatera. Dopiero pod koniec opowieści Pinokio udowadnia swoją pracowitością i poświęceniem, że w pełni zasłużył na nagrodę.
Pajacyk to postać komiczna i jednocześnie pouczająca. Przypomina małego, rozbrykanego chłopca, który wciąż musi walczyć ze złymi skłonnościami, co w końcu mu się udaje.
Pinokio - wygląd zewnętrzny
Tytułowy bohater dzieła Carlo Collodiego jest drewnianym pajacem wystruganym przez Dżeppetta. Jego brzuszek przypominał walec, a kończyny były długie.
Pinokio był lekki i sprawny – poruszał się szybko i energicznie. Głowę miał okrągłą, ozdobioną długim, spiczastym nosem, który cechował się pewną magiczną właściwością – każde kłamstwo wypowiedziane przez drewnianego chłopca sprawiało, że nos rósł. Nieco powyżej znajdowały się oczka przypominające paciorki. Nad nimi widniały czarne, bujne włosy, które maskowały brak uszu. Usta Pinokia były duże i zazwyczaj uśmiechnięte.
Za ubranie służyła bohaterowi bluzka wykonana z tapety, czapka z połowy bochenka chleba oraz buciki z kory brzozowej.
Gdy Pinokio został już chłopcem, jego wygląd znaczenie się zmienił – miał piękne błękitne oczy, kasztanowe włosy oraz niezwykle radosną i dobrą twarz.