Gatunek
Tekst Krzysztofa Kąkolewskiego zalicza się do klasyki polskiego reportażu. Stanowi część książki pt. „Jak umierają nieśmiertelni. Baśnie udokumentowane”, stanowiącej zbiór obserwacji faktów, plotek oraz legend głównie lat 60. XIX wieku. Reportaż ukazał się w 1972 roku.
Forma
Eseje Kąkolewskiego, „Jak umierają nieśmiertelni” mogą stanowić dla młodych adeptów dziennikarstwa wskazówkę jak z niezliczonej ilości faktów, dokumentów, dokumentów można stworzyć pełną dramaturgii historię ludzkiego życia, opartą na rzeczywistości. Tekst Kąkolewskiego przypomina formą i wymową raczej powieść kryminalną niż typowy, obrazowy reportaż.
Tematyka
„Jak umierają nieśmiertelni” skupia się wokół głośnego morderstwa jakie miało miejsce w willi Polańskich w Los Angeles, kiedy gangsterska banda Mansona zabiła ówczesną żonę polskiego reżysera Sharon Tate będącą w ostatnim miesiącu ciąży. Nim dochodzi do tego wydarzenia, Kąkolewski przedstawia obrazki z życia polskiej, filmowej bohemy artystycznej (oprócz Romana Polańskiego i Wojciecha Frykowskiego pojawiają się także postaci Marka Hłaski czy Krzysztofa Komedy). W reportażu Kąkolewski przedstawia zbrodnię na Sharon jako finał porachunków narkotykowych, których uczestnikiem był także Frykowski, także ofiara.
Tekst i cała książka nosi także znamiona próby zrozumienia młodzieżowej subkultury amerykańskiej, do której Kąkolewski chciał przeniknąć podczas swojego pobytu w Stanach Zjednoczonych.
Obraz Ameryki
Krzysztof Kąkolewski przedstawia Los Angeles, bo tu głównie koncentrują się obserwacje dziennikarza, jako tygiel kulturowy skupiający wszelakie i różnorodne koncepcje światopoglądowe, filozoficzne, nie stroniący od wpływu narkotyków i psychodelicznych wizji świata.