Streszczenie
We wstępie do reportażu autor zaznacza, że prezentuje swoim czytelnikom tekst w rodzaju „udokumentowanej baśni”. Wspomina także, że główny bohater jego opowieści stworzył wizerunek swojego życia, Postrzegany był przez społeczeństwo i środowisko zawodowe na podstawie automitologizacji. Kąkolewski zapewnia, że postara się wniknąć w styl bycia i pisarstwa swojego bohatera w konwencję jego wypowiedzi tak, by reportaż stanowił niejako kontynuację wypowiedzi jednego z bohaterów o samym sobie – mowa tu o reżyserze i aktorze Romanie Polańskim.
Już w szkole filmowej wieszczono Polańskiemu wielką przyszłość, jednak jego propozycje szkolnych scenariuszy i przedstawień nie zawsze były obiecujące, ale w ostatecznej realizacji młody reżyser zawsze pozytywnie zaskakiwał widzów. Kąkolewski przytacza także wypowiedzi szkolnych kolegów Romana Polańskiego wspominających, że lubił on prowokować rzeczywistość nawet w codziennym życiu (choćby przez niekonwencjonalny ubiór).
Autor wspomina początek kariery filmowej, reżyserskiej Polańskiego (rozpoczęła się ona od filmu „Ssaki”). Tak również zaczęła się przyjaźń i współpraca artysty z Wojciechem Frykowskim, którego historia życia także zostaje tutaj opowiedziana. Wojciech pochodził z bogatej rodziny i to on finansował pierwsze filmy robione z Polańskim. Zgodnie z marzeniem ojca przez jakiś czas kształcił się w Łodzi w kierunku włókienniczym – miał przejąć rodzinny przemysł włókienniczy kiedy pozna jego tajniki. Któregoś razu poznał Ewę, piękną uczennicę, którą wybawił z opresji (podczas spaceru na ulicy otoczyli ją chuligani i zaczęli agresywnie nagabywać). Wojtek lubił tworzyć swoją legendę, wymyślać siebie na nowo i takiego przedstawiać rzeczywistości. Był mężczyzną silnym, o posturze gangstera i takim chciał być widziany. Chłopak grał silnego i odważnego, a w rzeczywistości bał się życia i zawodu ojca, obawiał się, że nie sprosta jego wymaganiom.
Idolem Wojciecha, w zakresie stylu bycia, był Marek Hłasko. Nie chodziło Frykowskiemu o jego literaturę, ale podejście do życia, ukształtowane z kolei przez Hemingwaya czy Przybyszewskiego. Hłaskoizm (pojęcia tego używa Kąkolewski) polegał na wykorzystywaniu do opisu życia mocnych słów, wulgaryzmów oraz na szczególnym stylu życia towarzyskiego – Frykowski nazywany był bowiem playboyem lat 60. Kąkolewski wspomina stworzoną przez Wojtka „filozofię zwisu”, polegającą na uważaniu zabawy, hazardu i rozkoszy za obowiązek. Opisany zostaje także jego burzliwy związek z Ewą. W końcu Frykowski trafił do łódzkiej szkoły filmowej, gdzie znakomicie się odnalazł. Szczególną fascynacją darzył właśnie Polańskiego. Szeroko opisana zostaje historia bankructwa firmy ojca Wojciecha i pomysł jego syna na wywiezienie ojca z kraju – niestety kolejarz zamieszany w sprawę, postanowił wydać władzom seniora Frykowskiego, w wyniku czego wylądował on w więzieniu.
W reportażu Kąkolewski pisze również o pobycie Frykowskiego w Stanach Zjednoczonych i jego związkach z tamtejszymi kobietami. W Hollywood spotkał Polańskiego, Hłaskę i Krzysztofa Komedę.
Autor opisuje prace do filmu Romana Polańskiego „Dziecko Rosemary”, do którego muzykę napisał Krzysztof Komeda.
W tym czasie polscy artyści prowadzą również normalne codzienne życie, Sharon, żona Polańskiego zachodzi w ciążę, a Wojtek stara się pomagać w jej opiece. W Hollywood zastała ich wiadomość o śmierci Zbigniewa Cybulskiego, a Hłasko i Komeda mają poważny wypadek. Niedługo potem obaj umierają – Komeda na wskutek powikłań, a Hłasko, prawdopodobnie niepogodzony ze śmiercią przyjaciela – popełnia samobójstwo. Wojtek wciąż szukał filozoficznych odpowiedzi na pytania dotyczące sensu życia i ceny wolności. Śmierci przyjaciół z jego grona wstrząsały nim i inspirowały do zadawania kolejnych pytań.
Po śmierci Wojciecha Frykowskiego przedstawione zostają sylwetki postaci z jego otoczenia, których stosunek do zmarłego odczytuje się z ich przemów oraz krótkich wspomnień o Wojtku. Ważnym watkiem jest tez brytalne morderstwo Sharon Tate w willi Polańskich.
Reportaż kończy się kilkoma refleksjami dotyczącymi barwnego, artystycznego życia polskich artystów, tego co na co dzień sprawiało im uciechę i co napawało obawą i strachem.
Plan wydarzeń
1. Roman Polański w szkole filmowej
2. Znajomość Polańskiego i Frykowskiego
3. Wspólna produkcja filmów
4. Dzieciństwo Wojtka Frykowskiego i jego kontakty z ojcem
5. Kształcenie się w kierunku włókienniczym
6. Rozpoczęcie kariery filmowej
7. Wyjazd artystów do Hollywood
8. Wspólne życie wokół willi Romana i Sharon Polańskich
9. Prace nad filmem „Dziecko Rosemary”
10. Ciąża Sharon
11. Wypadek Marka Hłaski i Krzysztofa Komedy
12. Śmierć przyjaciół
13. Kolacja u Polańskich
14. Śmierć Wojtka Frykowskiego
15. Morderstwo Sharon