Albin
Łzawy kochanek, pełen uległości wobec ubóstwianej kobiety, stale płacze i rozpacza nad nieodwzajemnioną miłością. Kocha się w Klarze, która poprzysięgła wieczną nienawiść do mężczyzn. Albin denerwuje ją tylko swoim ciągłym wzdychaniem i śledzącym ją wzrokiem. Postać ta jest nawiązaniem do bohaterów sentymentalnych powieści („Cierpienia Albina”, „Elwira nad grobem Albina”).
Aniela
Naiwna, dobra, uległa, najpierw wobec Klary, później wobec Gustawa. Jej imię jest więc też znaczące. Przedstawiona zostaje w sytuacji, kiedy powoli odwraca się od ślubów złożonych z przyjaciółką i dojrzewa do miłości.
Gustaw
Gucio to trzpiot i wesołek. Energiczny i pełen pomysłów młodzian. Jak się okazuje, potrafi umiejętnie snuć intrygi, dzięki czemu zdobywa miłość Anieli, a także swata Albina i Klarę. Jest narwany, ale inteligentny. Często wykorzystuje miłość wuja Radosta, którego jest pupilkiem i który potrafi wiele mu wybaczyć.
Jan
Służący. W tego typu komediach służący zwykle pomaga knuć intrygi i je realizować, tu jednak ta funkcja przypadła Guciowi, rola Jana została zaś mocno ograniczona. Posiada cechy idealnego służącego na dworze ziemiańskim – jest wierny, oddany i dyskretny.
Klara
Złośliwa, uszczypliwa, żywa, energiczna, uparcie trzyma się wyznaczonego celu. Według ówczesnych komentatorów, jedna z pierwszych emancypantek polskich. Przeciwstawia się utartym schematom i występuje przeciw obyczajom.
Pani Dobrójska
Gościnna pani domu, matka i opiekunka dziewcząt, o znaczącym nazwisku. Rozsądna, zawsze stara się znaleźć „złoty środek”. Postać prostolinijna, jej kreacja stanowi ukłon Fredry w stronę matrony polskiej.
Radost
Próbuje swatać Gustawa z Anielą, nie podobają mu się kawalerskie wybryki podopiecznego, stale się o niego zamartwia, ale potrafi wybaczyć mu największe głupoty. Jest samotnym, starym kawalerem i jedynym opiekunem Gucia. Możemy się też domyślić, że Radost kochał się niegdyś w pani Dobrójskiej, ale wątek ten nie zostaje rozwinięty przez autora.