Główna bohaterka dramatu Sofoklesa; córka Edypa, mieszkająca wraz z siostrą na dworze wuja Kreona; siostra Ismeny, Eteoklesa i Polinejkesa. Po tragicznej śmierci obydwu braci bohaterka decyduje się na złamanie zakazu Kreona. Król zabrania pogrzebania zwłok Polinejkesa uważanego za zdrajcę. Antygona świadomie łamie zakaz – na oczach królewskich strażników posypuje ciało brata ziemią.
Główna bohaterka dramatu to postać szlachetna, dumna i jednocześnie tragiczna. Młoda kobieta działa w pełni świadomie, wiedząc, że może okupić sprzeciw śmiercią. Motywacją jej działania jest chęć uszanowania boskich praw (zgodnie z greckimi wierzeniami dusza Polinejkesa – któremu odmówiono ceremonii pogrzebu – nie może trafić do Hadesu). Szacunek wobec nakazów boskich wiąże się z miłością do bliskiej, utraconej osoby.
Antygona jawi się więc jako dobra, szlachetna siostra. Podziw budzi nie tylko jej odwaga, ale i konsekwencja w obronie swoich racji. Bohaterka udowadnia ją podczas rozmowy z surowym Kreonem wytykając mu bezmyślność, a nawet głupotę.
W finale utworu Antygona decyduje się na drastyczne i ostateczne, ale honorowe wyjście z sytuacji. Skazana na zamknięcie w celi (Kreon pragnie ją odizolować od bliskich) i powolną śmierć, a potem postanawia odebrać sobie życie. Samobójczy zgon pieczętuje ofiarę młodej dziewczyny, poświadcza po raz kolejny jej racje i jest namacalnym wyrzutem sumienia samego Kreona.