Kiedy władzę we Francji przejęli rewolucjoniści, a nowy system rządów próbowano wprowadzić na francuskiej prowincji, spotykało się to zwykle z większymi lub mniejszymi oporami. Zjawisko to, początkowo mogące wydawać się dziwne (jako że sami rewolucjoniści wywodzili się ze stanu trzeciego i chcieli poprawić jego sytuację), ma jednak bardzo proste wyjaśnienie. Chłopi zazwyczaj nie rozumieli do końca głoszonych przez rewolucjonistów szczytnych idei, a znacznie ważniejsza dla nich była stabilizacja materialna i społeczna, której zmiany nie gwarantowały. O ile uchwały wymierzone w arystokrację były często przyjmowane przychylnie (z oczywistych względów), to niepokój budziła walka z Kościołem, próby reform gospodarczych i poboru do wojska.
Wandea była rejonem Francji, gdzie zarówno szlachta, jak i Kościół cieszyły się największym przywiązaniem chłopstwa, stąd też wyjątkowo małe poparcie dla działań rewolucyjnych. Gdy władze Republiki ogłosiły pobór do wojska ogromnych rzesz ludności w całej Francji, w dystrykcie tym doszło do buntu (w roku 1793), który prędko rozprzestrzenił się na sąsiednie rejony. Stan trzeci, prowadzony przez szlachciców, a nierzadko i księży, rozpoczął walkę z porządkami rewolucyjnymi, odnosząc początkowo spore sukcesy.
Republika francuska, rządzona ówcześnie przez jakobinów, postanowiła spacyfikować rejon Wandei we właściwy dla nich brutalny sposób. Wojska rewolucyjne wkraczające na terytorium objęte powstaniem stosowały odpowiedzialność zbiorową i masowe egzekucje. Chcąc przyśpieszyć likwidację „wrogów rewolucji” zaczęto też umieszczać ich na specjalnych barkach, które potem były zatapiane na środku rzeki. Działalność „kolumn piekielnych” (jak nazywano wojska republikańskie) doprowadziła do ogromnego ludobójstwa, ale i siłowego zduszenia powstania. Większość dowódców poległa, bądź została schwytana i skazana na śmierć. Jednakże Wandea była niespokojnym rejonem praktycznie aż do restauracji Burbonów w roku 1815.
Wandea stała się z czasem symbolem przywiązania do konserwatyzmu i starych porządków, w opozycji do zmian i rewolucji. Określenie „Kozacka Wandea” było używane w czasie rewolucji październikowej do określenia Kubania, będącego ostoją dla sił antybolszewickich.