Państwo spartańskie było państwem militarnym, nie było w nim miejsca na indywidualny rozwój. Od dziecka pieczę nad każdym człowiekiem sprawowało państwo, które dążyło do wychowania zdyscyplinowanych żołnierzy. Każda słabsza jednostka była wykluczana ze społeczeństwa, bez względu na płeć – dziewczynki, jako słaba jednostka nie nadawały się do rodzenia zdrowych dzieci, chłopy, którzy nie nadawali się na żołnierzy, zrzucano z góry Tajget. Każdy chłopiec do 7 roku życia pozostawał w domu rodzinnym, po 7 urodzinach po chłopca zgłaszało się państwo, które od tej pory go wychowywało. Od tego momentu młody spartiata wzrasta wśród rówieśników, pod komendą starszych, 20 – 30 letnich towarzyszy.
Armia Spartańska – Podział
W IV w. p.n.e wojsko spartańskie dzieliło się na kilka jednostek. Idąc od najmniejszej do największej były to:
- enomotia, licząca 32 żołnierzy,
- pentekostia złożona z dwóch enemotii, liczyła 64 żołnierzy,
- loch złożony z czterech pentekostii, liczył 256 żołnierzy,
- mora złożona z dwóch lochów, liczyła 512 żołnierzy, była największą jednostką wojska Sparty.
Armia Spartańska - Organizacja
Cała armia spartańska liczyła 6 jednostek, co łącznie dawało liczbę 3072 wojowników. Później liczba ta wzrosła i wahała się w granicach 5000-6000 żołnierzy. Spartanie w trakcie wojny, stosowali szyk bojowy zwany falangą, którą tworzyli hoplici - ciężkozbrojna piechota. W skład falangi wchodziło kilka szeregów żołnierzy. Liczba żołnierzy wchodzących w skład falangi – w zależności od liczebności całego wojska, wynosiła nawet do dwunastu. Wynika z tego, że szerokość falangi mogła wynosić nawet ponad jeden kilometr. Klasyczna falanga spartańska, stanowiła przede wszystkim siłę piechoty.
Taki system zapewniał wojsku spartańskiemu ogromną siłę uderzenia oraz odporność na ciosy nieprzyjaciela.
W przypadku, gdy został zniszczony pierwszy szereg zostawał zastępowany przez drugi itd. Każdego żołnierza osłaniały dwie tarcze – jego własna oraz tarcza jego towarzysza z prawej strony. Na ciosy nieprzyjaciela najbardziej narażeni byli żołnierze znajdujący się po prawej stronie szyku. Byli oni częściowo odsłonięci z lewej strony. Było to również najsłabsze oraz najczęściej atakowane miejsce całej falangi. Do walki w takim szyku bojowym bardzo przydawały się umiejętności wyniesione ze szkoły spartańskiej. Liczyła się przede wszystkim dyscyplina oraz poczucie solidarności. Podstawą skuteczności falangi była bowiem sprawna koordynacja ruchów poszczególnych szeregów.
Armia Spartańska - Falanga
Falanga (z gr. phalanx, czyli „kłody”) spartańska opierała się na budowie modułowej z podstawową cyfrą 8 i jej krotnością. Była to prosta linia złożona z kilku, zazwyczaj ośmiu, szeregów. Podstawowa jednostka pierwotnej falangi, to 2 (dwóch ludzi w rzędzie jeden za drugim) w czterech rzędach, czyli 8 ludzi. Falanga nie dopuszczała indywidualnych wyczynów, Wyrywanie się do przodu jednostki, było jednoznaczne z wycofaniem się do tyłu. Narażało sąsiadujących żołnierzy, a co za tym idzie całą falangę.