i Nowej Zelandii (+8,1‰), Stanach Zjednoczonych Ameryki (+6,0‰), Chinach (+5,0‰), Brazylii (+9,1‰). Ponad 10‰ przyrost naturalny wynosił w 2010 roku w: Irlandii (+10,3‰), Turcji (+11,0‰), Indiach (+14,1‰), Meksyku (+14,8‰), Egipcie (+19,2‰). Najwyższe wartości przyrostu naturalnego obserwowane są obecnie w krajach afrykańskich i niektórych krajach arabskich, np. w: Kenii (+24,4‰), Etiopii (+29,0‰), Zjednoczonych Emiratach Arabskich (+30,6‰), czy w Katarze (+49,3‰).
Największe wartości współczynnika przyrostu naturalnego w skali globalnej obserwowano w latach 60. XX wieku, kiedy osiągnął on ok. 22,0‰.
Na koniec porównajmy rozwój osadniczy w dwóch państwach: Meksyku, gdzie intensywny wzrost liczby ludności nastąpił zwłaszcza w 2. połowie XX wieku i Anglii (największej i najludniejszej część Wielkiej Brytanii), gdzie wzrost ten miał miejsce głównie w XIX wieku i w 1 połowie wieku XX.
Pod koniec ery kolonialnej (1790 r.) w Meksyku żyło około 5 mln mieszkańców. W 1900 roku, po prawie 100 latach niepodległości, liczba ludności Meksyku wynosiła około 13,6 mln. Do roku 1950 wzrosła do 27,8 mln, a więc ponad 2-krotnie. Kolejne podwojenie liczby ludności Meksyku miało miejsce na początku