W roku 2012 liczba ludności Ziemi przekroczyła 7 mld. Jeszcze na początku XIX wieku ludzi było ponad 7 razy mniej. Szacuje się, że pod koniec ostatniego zlodowacenia (ok. 10 tys. lat p.n.e.) Ziemię zamieszkiwało około 5 mln ludzi. W następstwie rolniczej rewolucji neolitycznej (ok. 5 tys. lat p.n.e.) liczba ta podwoiła się. Na przełomie er (1 r. n.e.) – a więc w czasie rozkwitu Starożytnego Rzymu i starożytnych Chin – liczba ludności Ziemi szacowana jest na około 250 mln. Około roku 1500 n.e. liczba ludności osiągnęła około 500 mln. Miliard ludzi zamieszkiwał Ziemię po raz pierwszy około 1820 roku (następstwa rewolucji przemysłowej i postępu w rolnictwie).
Dalszy wzrost liczby ludności wiązał się m.in. z postępem medycyny i mniejszą umieralnością dzieci w wieku do lat 5. Podwojenie liczby ludności (2 mld) nastąpiło około 1930 roku (po 110 latach), kolejne jej podwojenie (4 mld) ok. 1974 roku (po 44 latach). Liczba ludności Ziemi przekroczyła 5 mld w 1988 roku, a 6 mld w 1999 roku. Prognozy ONZ zakładają, że do połowy XXI w. liczba mieszkańców Ziemi może wzrosnąć do ponad 9 mld ludzi (średnia z prognoz).
W 2011 roku ponad 60% ludności Ziemi zamieszkiwało w Azji, około 15% mieszkańców Ziemi było Afrykanami, nieco mniej (13,5%) zamieszkiwało Ameryki, Europejczycy stanowili około 10% mieszkańców naszej planety, zaś najmniej liczni byli Australijczycy i wyspiarze wysp Oceanii (0,5%).
W porównaniu z rokiem 1950 można zauważyć ponad dwukrotny spadek udziału mieszkańców Europy (21% mieszkańców Ziemi w 1950 roku), niewielki (o 5%), wzrost udziału mieszkańców Azji i prawie dwukrotny wzrost udziału mieszkańców Afryki (z 9%). Od 1950 roku liczba mieszkańców Europy wzrosła bowiem tylko o 30%, zaś mieszkańców Afryki prawie 5-krotnie.
W ten sposób sytuacja prawie wróciła do warunków z połowy XVII wieku, kiedy liczba ludności Afryki wynosiła około 100 mln osób, co stanowiło 18% liczby ludności Ziemi. W następnych 200 latach Afryka przeżywała regres demograficzny, jako efekt europejskiego i arabskiego handlu niewolnikami, później zaś krwawego podboju przez mocarstwa europejskie.
W Europie od połowy XVIII wieku do drugiej połowy wieku XX nastąpił około 5-krotny wzrost liczby ludności i to mimo emigracji do Ameryk oraz wojen ogólnoeuropejskich (wojny napoleońskie, dwie wojny światowe). W Ameryce miał miejsce ponad 5-krotny wzrost liczby ludności między 1850 r. a 1950 r., jako skutek napływu imigrantów z Europy (głównie do USA, ale też do Kanady, Brazylii i Argentyny). Dalszy szybki wzrost liczby ludności Ameryk w 2 połowie XX wieku wynikał głównie z eksplozji demograficznej w krajach Ameryki Łacińskiej. Wcześniej jednak (w XVI w.) liczba ludności Ameryk znacząco spadła w następstwie podboju europejskiego, z którym wiązały się epidemie nieznanych wcześniej w Ameryce chorób (spadek z ponad 50 mln do 13 mln mieszkańców).
Wspomniany wzrost liczby ludności Ziemi przerywany był przez kryzysy demograficzne związane z wojnami, chorobami zakaźnymi, klęskami głodu i klęskami żywiołowymi. Kryzysy takie dotyczyć mogły dużych obszarów lub mieć znaczenie regionalne. Szacuje się, że pandemia Czarnej Śmierci z połowy XIV wieku spowodowała spadek liczby ludności Ziemi do 1400 roku z około 450 mln do około 350-275 mln. W Chinach pomiędzy rokiem 1200 a 1400 liczba ludności na skutek podboju mongolskiego i epidemii Czarnej Śmierci spadła ze 123 mln do 65 mln. W trakcie wojny Paragwaju z Brazylią i Argentyną (1864-70) w działaniach zbrojnych oraz z głodu i od chorób zginęło ponad 300 tys. mieszkańców Paragwaju (1/3 do 2/3 mieszkańców tego państwa). Erupcja wulkany Laki na Islandii (1783-85) i związane z nią ekshalacje trujących gazów i opad popiołów przyczyniły się bezpośrednio i pośrednio (zniszczenie pastwisk spowodowało przetrzebienie zwierząt hodowlanych i głód) do śmierci około 10 tys. Islandczyków (10% mieszkańców wyspy).
Średni przyrost naturalny ludności świata w przeliczeniu na 1000 mieszkańców wynosił w 2010 roku +11,4‰. Ujemny przyrost naturalny obserwowany jest w niektórych krajach europejskich – we Włoszech (-0,6‰), w Niemczech (-2,3‰), na Węgrzech (-4,1‰), byłych krajach Związku Radzieckiego – np. na Ukrainie (-3,6‰), w Rosji (-0,9‰), na Litwie (-2,1‰). Od pewnego czasu ujemne wartości przyrostu obserwujmy też w Japonii (-1,0‰). Szereg krajów europejskich ma przyrost naturalny dodatni, chociaż bliski zeru, a w przypadku niektórych państw zmieniający się od wartości nieco ujemnych do nieco dodatnich (np. Austria, Grecja, Polska). Do grupy państw z przyrostem naturalnym dodatnim, chociaż nie wyższym niż +5‰ należą m.in.: Belgia (+2,3‰), Finlandia (+1,7‰), Francja (+4,2‰), Kanada (+3,8‰), Rep. Korei (+4,3‰), Wielka Brytania (+4,1‰).
Przyrost naturalny mieszczący się w granicach od 5,0 do 10,0‰ występował m.in. w: Australii (+6,6‰) i Nowej Zelandii (+8,1‰), Stanach Zjednoczonych Ameryki (+6,0‰), Chinach (+5,0‰), Brazylii (+9,1‰). Ponad 10‰ przyrost naturalny wynosił w 2010 roku w: Irlandii (+10,3‰), Turcji (+11,0‰), Indiach (+14,1‰), Meksyku (+14,8‰), Egipcie (+19,2‰). Najwyższe wartości przyrostu naturalnego obserwowane są obecnie w krajach afrykańskich i niektórych krajach arabskich, np. w: Kenii (+24,4‰), Etiopii (+29,0‰), Zjednoczonych Emiratach Arabskich (+30,6‰), czy w Katarze (+49,3‰).
Największe wartości współczynnika przyrostu naturalnego w skali globalnej obserwowano w latach 60. XX wieku, kiedy osiągnął on ok. 22,0‰.
Na koniec porównajmy rozwój osadniczy w dwóch państwach: Meksyku, gdzie intensywny wzrost liczby ludności nastąpił zwłaszcza w 2. połowie XX wieku i Anglii (największej i najludniejszej część Wielkiej Brytanii), gdzie wzrost ten miał miejsce głównie w XIX wieku i w 1 połowie wieku XX.
Pod koniec ery kolonialnej (1790 r.) w Meksyku żyło około 5 mln mieszkańców. W 1900 roku, po prawie 100 latach niepodległości, liczba ludności Meksyku wynosiła około 13,6 mln. Do roku 1950 wzrosła do 27,8 mln, a więc ponad 2-krotnie. Kolejne podwojenie liczby ludności Meksyku miało miejsce na początku lat 70. XX wieku. W roku 1975 liczba ludności Meksyku wzrosła do około 60,2 mln mieszkańców. W połowie lat 60.tych XX wieku największy był też przyrost naturalny w Meksyku – +35,0‰. Od tego czasu zmniejszył się znacznie – do +14,8‰. Współczynnik dzietności kobiet (średnia liczba urodzonych dzieci przez kobietę w wieku rozrodczym – 15-49 lat) zmniejszył się od 5,7 do 2,1. W 2011 roku liczba ludności Meksyku wynosiła 114,5 mln ludności, co oznacza, że jej podwojenie nastąpiło po około 40 latach (wcześniej po nieco ponad 20 latach).
Anglia w połowie XVII wieku liczyła nieco ponad 5 mln mieszkańców. W trakcie pierwszego spisu powszechnego w 1801 roku zamieszkiwało tam około 8,3 mln ludzi. Po 50 latach liczba ta podwoiła się (16,8 mln w 1851 roku). Kolejne podwojenie miało miejsce po 60 latach – w 1911 roku (33,6 mln). Od tego czasu tempo wzrostu liczby ludności Anglii zmniejszyło się. Najsilniej było to widoczne w okresie wojen światowych oraz po II Wojnie Światowej, kiedy wielu Brytyjczyków wyemigrowało m.in. do Australii na skutek kryzysu gospodarczego. W roku 1951 liczba ludności Anglii wynosiła ok. 41 mln, w roku 1971 ok. 45,8 mln, a w roku 2004 – 50,1 mln. W roku 2011 liczba ludności Anglii wynosiła około 53 mln (całego Zjednoczonego Królestwa 63,2 mln).