Wiele najatrakcyjniejszych turystycznie obiektów przyrodniczych i antropogenicznych (przede wszystkim zabytków architektury) zostało umieszczonych na Liście światowego dziedzictwa (ang. World Heritage List) przez Komitet Światowego Dziedzictwa UNESCO, agendę ONZ do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury.
Konwencja ONZ powołująca Komitet odbyła się w 1972 roku. Pierwsza sesja Komitetu Światowego Dziedzictwa UNESCO miała miejsce w 1977 roku (wówczas powołano pierwsze obiekty na listę).
Na liście znajdują się obiekty zarówno obiekty dziedzictwa przyrodniczego (np. Białowieski Park Narodowy Polsce i na Białorusi od 1979 roku, Park Narodowy Yellowstone w USA od 1978 roku, czy należące do Ekwadoru Wyspy Galapagos od 1979 roku), obiekty dziedzictwa kulturowego (np. Akropol ateński w Grecji od 1987 roku, Wenecja wrza z laguną we Włoszech od 1987 roku, budynki Bauhausu w Dessau i Weimarze w Niemczech od 1994 roku, Wielki Mur Chiński od 1987 roku, czy piramidy w Gizie w Egipcie od 1979 roku), jak i obiekty mieszane – zarówno dziedzictwa przyrodniczego, jak i kulturowego (np. zlokalizowane wśród szczytów Andów pozostałości inkaskiego miasta Machu Picchu w Peru od 1983 roku)
Zaliczenie danego obiektu do Listy światowego dziedzictwa UNESCO wynika z jego unikatowej wartości uniwersalnej (niepowtarzalności w skali globu) oraz spełnienia przynajmniej 1 z 10 kryteriów ujednoliconych w 2005 roku (6 z nich to kryteria kulturowe, 4 to kryteria przyrodnicze). Następuje ono na wniosek państwa – członka Komitet Światowego Dziedzictwa UNESCO (nominuje ono obiekty ze swojego terytorium na listę).
Obecnie (połowa 2013 roku) na liście znajduje się 981 obiektów zlokalizowanych w 160 krajach. Z tego 759 obiektów to obiekty dziedzictwa kulturowego, 193 to obiekty dziedzictwa przyrodniczego i 29 to obiekty mieszane.
Najwięcej obiektów z Listy światowego dziedzictwa UNESCO znajduje się w Europie) – 430, w tym we Włoszech 44 (najwięcej na świecie), Hiszpanii (44) oraz Niemczech i Francji (po 38), a poza Europą w Chinach (45).
Umieszczenie obiektu na liście miało być wskazówką dla władz poszczególnych państw (a także innych sil politycznych), że obiekt wymaga szczególnej ochrony, gdyż stanowi on cenne dziedzictwo całej ludzkości. Nie uchroniło to niektórych obiektów od zniszczenia (np. rządzący w Afganistanie Talibowie zburzyli w 2001 roku dwa olbrzymie posągi Buddy, wydrążone w skale w VI w. n.e. w dolinie Bamian).
Umieszczenie obiektów na Liście światowego dziedzictwa UNESCO jest też formą bezpłatnej promocji, zwiększającej zainteresowanie tymi obiektami przez turystów zagranicznych.