W ostatnich 150-200 latach ziemie polskie były obszarem o przewadze emigracji ludności (mają ujemne saldo migracyjne).
Wcześniej ziemie polskie przyciągały kolonistów z różnych stron. Od Średniowiecza ludność niemiecka osiedlała się w Polsce na zaproszenie władców, chcących zagospodarować obszar państwa i większych swoje dochody podatkowe. Założono wówczas wiele wsi na prawie niemieckim (nie zawsze zakładali je Niemcy) i miast na prawie magdeburskim. Na Dolnym Śląsku i na Pomorzu osadnictwo niemieckie spowodowało germanizację tych ziem. Dalej na wschód niemieckojęzyczna ludność wiejska i miejska z czasem w dużym stopniu uległa asymilacji, polonizując się. Na służbę polskich władców a później Rzeczpospolitej zaciągali się również rycerze i żołnierze z krajów sąsiednich i z Europy Zachodniej. Od końca Średniowiecza była też Polska krajem osadnictwa żydowskiego, po wygnaniu Żydów z wielu krajów Europy Zachodniej.
Emigracja ludności z ziem polskich w XIX wieku miała przyczyny bądź polityczne lub ekonomiczne.
W XIX wieku po powstaniach narodowych w zaborze rosyjskim część uczestników powstań udawała się na emigrację (np. po powstaniu listopadowym do Europy Zachodniej – gł. Francji trafiło ponad 8 000 dawnych powstańców), część zaś zsyłana była w głąb Rosji (po powstaniu listopadowym ponad 20 tys. polskich oficerów i żołnierzy wcielono do armii rosyjskiej, walczącej na Kaukazie).
Pod koniec wieku XIX (po wcześniejszym zniesieniu poddaństwa chłopów i pańszczyzny) nasiliła się emigracja zarobkowa ludności wiejskiej – sezonowa lub na stałe do Niemiec (w rolnictwie i przemyśle Zagłębia Ruhry), Francji, USA, Kanady, Brazylii i Argentyny. Szacuje się, że do 1914 roku z obszarów dawnej Rzeczpospolitej wyemigrowało 3,5 mln ludzi (Polaków, ale i Ukraińców, Żydów, Litwinów). Emigracja zarobkowa miała też miejsce w okresie międzywojennym – opuściło wtedy Polskę około 1,2 mln osób.
W wieku XX duże znaczenie w generowaniu ruchów migracyjnych miały zdarzenia polityczne (zwłaszcza II Wojna Światowa, chociaż i I Wojna Światowa spowodowała migracje ludności).
Przegrana wojna z Niemcami i Związkiem Radzieckim w 1939 roku spowodowała wysiedlenie części ludności polskiej i żydowskiej z ziem bezpośrednio wcielonych do III Rzeszy do Generalnego Gubernatorstwa (prawie 1 mln osób, Żydzi w większości później zginęli). W późniejszym okresie na roboty przymusowe w Niemczech deportowano z okupowanych ziem polskich prawie 3 mln osób.
Również z ziem pod okupacją radziecką Polacy byli wysiedlani w głąb Związku Radzieckiego (m.in. do dzisiejszego Kazachstanu). Deportacje te objęły ok. 1,2 mln mieszkańców dawnej II Rzeczpospolitej (z tego około połowa była etnicznymi Polakami).
Po 1944 roku (po wyparciu Niemców z Polski przez armię radziecką) na ziemie nowej Polski (granice przesunięto na zachód) repatriowano (mniej lub bardziej dobrowolna migracja) ponad 1,5 mln Polaków i Żydów (ok. 200 tys. Polaków powróciło z ZSRR później – w latach 1956-58). Równocześnie wysiedlono do ZSRR ponad 0,5 mln Ukraińców, Białorusinów i Litwinów. Z ziem III Rzeszy przekazanych Polsce po 1945 roku deportowano do Niemiec ponad 3 mln osób (część ludności niemieckich uciekła z tych ziem w głąb Niemiec już w 1945 roku w obawie przed wojskami radzieckimi). Po 1956 roku do Niemiec z Polski wyjechało (m.in. w ramach akcji łączenia rodzin) jeszcze ok. 1 mln osób.
Do komunistycznej Polski nie wróciło za to po wojnie wielu Polaków, którzy walczyli z Niemcami u boku wojsk brytyjskich. Pozostali oni w Wielkiej Brytanii lub emigrowali do Kanady, RPA, Australii i innych państw.
Po II Wojnie Światowej wyjechała też z Polski (do powstałego wówczas Izraela, USA i Europy Zachodniej) zdecydowana większość ocalałych po Holokauście Żydów – gł. w latach tuż po wojnie, a potem 1968-69.
Po 1956 roku, kiedy granice Polski stały się nieco bardziej otwarte nasiliła się fala emigracji polityczno-zarobkowej mieszkańców Polski, wynikająca z jednej strony z represji politycznych z drugiej zaś z chęci poprawy warunków życia. W okresie 1956-80 wyjechało z Polski na stałe ponad 800 tys. ludzi, a osiedliło się w niej niecałe 300 tys. (gł. wspomniani repatrianci z ZSRR przybyli latach 1956-58). Emigracja nasiliła się po 1981 roku, jako efekt represji po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce oraz pogarszającej się sytuacji gospodarczej. Wyjechało wtedy z Polski ok. 1,3 mln osób, głównie do Niemiec (ówczesnej RFN) i USA.
Od 1991 do 2010 roku wyjechało z Polski na stałe nieco ponad 480 tys. osób. Równocześnie na pobyt stały zostało zameldowanych ok. 185 tys. osób. Saldo migracji w tym okresie jest więc ujemne (podobnie, jak w całym okresie po II Wojnie Światowej) i wynosi -298 tys. osób.
Od 2004 roku, w związku z akcesją Polski do Unii Europejskiej wiele osób wyjechało czasowo z Polski do krajów Europy Zachodniej w celu podjęcia nauki lub w poszukiwaniu pracy. Wiele z tych osób nie wymeldowało się z pobytu stałego w Polsce. Formalnie więc nie wyemigrowali, chociaż mieszkają poza granicami kraju – czasami przez dłuższy czas. Na koniec 2007 roku poza granicami kraju pracowało prawie 2,3 mln Polaków. Przez pierwsze lata po akcesji Polacy wyjeżdżali głównie na Wyspy Brytyjskie, obecnie do Niderlandów/Holandii, Francji i Norwegii.
Wśród imigrantów i rezydentów z obywatelstwem niepolskim najliczniejsi są Ukraińcy (prawie 230 tys. osób w 2011 roku) oraz Niemcy (prawie 85 tys.), ale w ostatnich 10 latach wzrosła też liczba osób pochodzenia brytyjskiego (38 tys.). Obok osób przybywających do Polski legalnie wielu jest też nielegalnych imigrantów. Część z nich to uchodźcy (w przeszłości mieszkańcy byłej Jugosławii i obywatele rosyjscy narodowości czeczeńskiej, obecnie m.in. Syryjczycy), większość jednak to imigranci ekonomiczni (m.in. Ukraińcy i Wietnamczycy). Według niektórych szacunków przebywa ich w Polsce nawet ok. 1 mln (większość nielegalnie). Tylko jednak nieliczni występują o przyznanie statusu uchodźcy (ok. 10 tys. osób w 2012 roku) lub inną formę legalizacji pobytu. Wielu traktuje Polskę (leży na granicy zewnętrznej Unii Europejskiej) tylko jako przystanek na drodze do bogatszych państw UE.
Polacy i osoby polskiego pochodzenia (przyznające się do niego) mieszkający na stałe za granicami naszego kraju określani są jako polonia. Jej liczebność szacowana jest nawet na 20 mln osób. Najwięcej Polaków i osób polskiego pochodzenia mieszka w USA (ponad 9 mln osób), Niemczech (ok. 2 mln osób), Brazylii (1,8 mln osób) i Francji (ok. 1 mln osób). Liczna jest też polonia w Kanadzie, Wielkiej Brytanii, Argentynie, Białorusi, na Litwie i w Australii (niektórzy określają jednak pojęciem polonii tylko emigrantów, polskojęzyczna ludność dzisiejszej Białorusi, czy Litwy jest więc w tym ujęciu po prostu Polakami).
Obok migracji zewnętrznych (zagranicznych) duże znaczenie mają też migracje wewnętrzne. W okresie powojennym wyraźnie zaznaczyła się migracja ludności wsi do miast, skutkiem czego ta ostatnia obecnie w Polsce przeważa. Ludność etnicznie polska (zarówno repatrianci z obszarów przyłączonych do Związku Radzieckiego, jak i mieszkańcy centralnej Polski) zasiedliła też w okresie powojennym tereny niemieckie przyłączone do Polski w 1945 roku.
Przesiedlono tam także (gł. do Polski Północnej) ludność ukraińską i górali ukraińskich – Łemków i Bojków z południowo-wschodniej Polski w ramach akcji Wisła w 1947 roku.
Współcześnie obserwujemy zarobkową imigrację do największych ośrodków gospodarczych kraju (gł. do Warszawy, ale też np. do Krakowa, czy Wrocławia).