Sufrażystkami (ang. suffrage – głosowanie, prawo głodu) nazywa się działaczki ruchu kobiecego w drugiej połowie XIX i na początku XX wieku, którego celem było uzyskanie praw wyborczych dla kobiet. Ruch ten początkowo rozwijał się w krajach anglosaskich. Ruch sufrażystek był częścią pierwszej fali feminizmu.
Założenia
Sufrażystki były kobietami, które walczyły o prawa wyborcze takie, jakie posiadali wszyscy mężczyźni. Uważały, że kobieta nadal powinna rodzic dzieci, dbać o rodzinę, zajmować się domem, ale równocześnie ma mieć prawo do decydowania o polityce własnego kraju i możliwość prowadzenia godnego życia. W swoich działaniach dla osiągnięcia zamierzonego celu często stosowały przemoc i przejawiały postawy buntownicze, np. demonstrując na ulicach czy przypinając się łańcuchami do ogrodzeń.
Jako pierwsze prawa wyborcze uzyskały w 1863 roku Nowozelandki, a w Europie najwcześniej w 1906 roku do udziału w wyborach dopuściła kobiety Finlandia. Polska zaś wprowadziła powszechne prawa wyborcze w 1918 roku.
Sufrażystki w Polsce
W 1908 roku w wyborach do Sejmu Galicji wystartowała Maria Dulębianka, bliska przyjaciółka Marii Konopnickiej. Uzyskała ponad 400 głosów, co było imponującym wynikiem, jednak jej kandydatura została odrzucona z powodów formalnych. Natomiast Róża Luksemburg uważała, że emancypacja kobiet musi iść w parze z rewolucją społeczną. Paulina Kuczalska-Reinschmit, założycielka Związku Równouprawnienia Kobiet Polskich (1907), stworzyła czasopismo dla polskiego ruchu kobiecego – „Ster”. Stało się ono platformą wymian informacji między emancypantkami w trzech zaborach.
Choć drwiono i naśmiewano się z haseł polskich sufrażystek, należy pamiętać, że nie spotkały się one z przemocą, tak jak ich brytyjskie koleżanki. Krytykowano je za to, że zajmują się sprawami błahymi, gdy cały naród jest zniewolony.