Mianem interwencjonizmu państwowego określamy doktrynę ekonomiczną promującą aktywne zaangażowanie państwa w procesy gospodarcze, proces tworzenia przez organy państwowe mechanizmów oddziaływania na gospodarkę. Interwencjonizm państwowy jest przeciwieństwem liberalizmu gospodarczego. Interwencjonizm zakłada uczestniczenie organów władzy w krajowych procesach ekonomicznych, co ma odpowiednio ożywić gospodarkę, a w ostatecznym rozrachunku przyczynić się do wzrostu gospodarczego, ograniczenia liczby bezrobotnych oraz poprawienia koniunktury gospodarczej (poprzez stymulację popytu) – są to trzy podstawowe założenia, cele interwencjonizmu.
Interwencjonizm jest stosowany jako środek pomocniczy zwłaszcza w momencie załamania koniunktury krajowej albo w czasie kryzysu ekonomicznego. Państwo posiada odpowiednie środki, by powstrzymać załamanie się rozwoju gospodarki, poprzez konkretne działania jest w stanie uregulować pewne procesy ekonomiczne.
Do najbardziej popularnych narzędzi polityki interwencjonizmu należą, m.in.: polityka budżetowa oraz monetarna, inwestycje państwowe, dotacje, protekcjonizm oraz regulacja cen. Każdy z tych środków może być wcielony w życie poprzez konkretne działania, np. zwiększenie stóp procentowych, bezpośrednie dofinansowywanie przedsiębiorstw borykających się z problemami finansowymi czy przejęcie kapitału firm prywatnych przez państwo (nacjonalizacja).
Interwencjonizm państwowy powinien być stosowany w odpowiednich granicach i z wielką ostrożnością, bowiem może się on również przyczynić do pogorszenia sytuacji finansowej państwa, które zwiększa wydatki budżetowe, co czasem może skutkować zagrożeniem inflacją.
