Ponad tysiącletnia historia Polski powoduje, iż jej trakcie w kraju występowały zróżnicowane ustroje społeczno-polityczne, często będące nawiązaniem do sytuacji w pozostałych krajach europejskich.
Od czasów średniowiecza po wiek XVIII w kraju panował ustrój monarchiczny, czyli taki, w którym zwierzchnią władzę sprawował monarcha (król) dziedziczny bądź elekcyjny. Sama monarchia ulegała jednak znacznym zmianom – w Polsce przeobrażała się ona w monarchię stanową, gdzie prócz króla znaczącą władzę miał stan szlachecki (przy ograniczeniu władzy duchowieństwa i mieszczaństwa). Najpełniejsza forma monarchii stanowej w Polsce nosi nazwę demokracji szlacheckiej.
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. Polska zdecydowała się na wybór ustroju republikańskiego i demokratycznego (do 1935 r. był to system parlamentarno-gabinetowy, a w latach późniejszych – prezydencko-autokratyczny), w którym suwerenem władzy jest lud. Ustrój ten rozwijał się do 1939 r. Po wojnie, ze względu na sytuację geopolityczną, w jakiej znalazła się Polska, ustrój kraju został zmieniony na niedemokratyczny, a sama Polska zmieniła nazwę na Polskę Rzeczpospolitą Ludową (nazwa ta podkreślała formalnie- fasadowo demokratyczny i republikański charakter państwa).
Po przemianach 1989 r. w Polsce zaczęto kształtować na nowo republikański system demokratyczny, początkowo wahając się między ustrojem prezydenckim, a parlamentarnym. Obecnie, ustrój Polski można określić jako demokratyczne państwo prawne (art. 2 Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r.) – republikę parlamentarną z systemem parlamentarno-gabinetowym.