Feudalizm był ustrojem społeczno-politycznym charakterystycznym dla krajów europejskich epoki średniowiecza (w różnych formach występował on jednak także w innych rejonach świata). W swej najpełniejszej formie ustrój ten rozwinął się we Francji, ale także w Polsce można zaobserwować pewne elementy feudalizmu, szczególnie w polityce zewnętrznej – władcy Polski często sprawowali władzę nad określonym terytorium lennym.
Feudalizm zaczął się przeobrażać w inny rodzaj ustroju około XIV wieku, jednak jego niektóre elementy funkcjonowały jeszcze przez wiele stuleci. Przykładowym takim elementem feudalizmu (właściwym dla Polski aż do XIX wieku!) było tzw. przywiązanie chłopów do ziemi, czyli zakazanie chłopom opuszczania własnych gospodarstw.
Punktem wyjścia rozwoju feudalizmu była pewna hierarchiczność zależności, która obowiązywała w podzielonym na stany społeczeństwie (feudalizm występował m.in. w powiązaniu z tzw. monarchią stanową wyróżniającą takie stany jak rycerstwo – późniejsza szlachta, mieszczaństwo i duchowieństwo). Rozwój tych zależności związany był natomiast ze znacznym rozdrobnieniem władzy i zanikiem obrotu pieniężnego – za lojalność i usługi np. obrony władcy płacili swym wasalom (czyli niejako podwładnym) np. nieruchomościami (w obliczu braku pieniądza znacznie wzrosło znaczenie ziemi), uzbrojeniem itp. System ten miał początkowo zapewnić znaczną siłę obronną dla tzw. seniorów (lokalnych możnowładców), a także możliwość zdobycia dóbr i uzbrojenia dla poszczególnych wasali.