Wyznanie wiary nicejsko-konstantynopolitańskie rozpoczyna się słowami: Wierzę w jednego Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych... Owe rzeczy niewidzialne to właśnie świat duchowy, różny w swej istocie od świata widzialnego, czyli ziemskiego.
Do świata duchowego zaliczane są: niebo, piekło, czyściec. Ze względu na ograniczenia języka, ale także ludzkiego rozumu, bywają one postrzegane jako konkretne miejsca w przestrzeni. Niemniej Kościół, mówiąc o nich, posługuje się częściej określeniem „stan”, uwypuklając w ten sposób ich duchowy charakter. Zatem:
Piekło jest wiecznym stan ostatecznego samowykluczenia człowieka z komunii z Bogiem i świętymi.
Niebo jest stanem najwyższego i ostatecznego szczęścia w komunii z Bogiem, z Maryją i Aniołami oraz wszystkimi świętymi.
Czyściec jest stanem ludzi, którzy umarli w łasce i przyjaźni z Bogiem, niemniej potrzebują jeszcze końcowego oczyszczenia, aby uzyskać świętość konieczną do uczestnictwa w Królestwie Bożym.
W świecie duchowym, oprócz Boga jako czystego ducha, egzystują aniołowie. Aniołowie są stworzeniami czysto duchowymi, nieśmiertelnymi oraz osobowymi; posiadają rozum i wolę.
