Wyznanie wiary nicejsko-konstantynopolitańskie rozpoczyna się słowami: Wierzę w jednego Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych... Owe rzeczy niewidzialne to właśnie świat duchowy, różny w swej istocie od świata widzialnego, czyli ziemskiego.
Do świata duchowego zaliczane są: niebo, piekło, czyściec. Ze względu na ograniczenia języka, ale także ludzkiego rozumu, bywają one postrzegane jako konkretne miejsca w przestrzeni. Niemniej Kościół, mówiąc o nich, posługuje się częściej określeniem „stan”, uwypuklając w ten sposób ich duchowy charakter. Zatem:
Piekło jest wiecznym stan ostatecznego samowykluczenia człowieka z komunii z Bogiem i świętymi.
Niebo jest stanem najwyższego i ostatecznego szczęścia w komunii z Bogiem, z Maryją i Aniołami oraz wszystkimi świętymi.
Czyściec jest stanem ludzi, którzy umarli w łasce i przyjaźni z Bogiem, niemniej potrzebują jeszcze końcowego oczyszczenia, aby uzyskać świętość konieczną do uczestnictwa w Królestwie Bożym.
W świecie duchowym, oprócz Boga jako czystego ducha, egzystują aniołowie. Aniołowie są stworzeniami czysto duchowymi, nieśmiertelnymi oraz osobowymi; posiadają rozum i wolę. Ich doskonałość przewyższa doskonałość wszystkich stworzeń widzialnych. „Miejscem” ich przebywania jest niebo; otaczają Boga.
Wśród stworzeń widzialnych wyjątkowe miejsce zajmuje człowiek, który w swojej naturze jednoczy zarówno świat duchowy, jak i materialny, składając się z ciała i duszy. Dusza jest określana jako zasada duchowa w człowieku i ma swój początek w samym Bogu; jest nieśmiertelna. Natomiast ciało należy obecnie do świata materialnego – obecnie, ponieważ przy zapowiadanym zmartwychwstaniu umarłych ludzie zostaną obdarzeni nowymi ciałami, „ciałami duchowymi” (1 Kor 15, 44).
Również Kościół należy równocześnie do dwóch porządków, będąc Kościołem widzialnym, czyli społecznością złożoną z wiernych, wyposażoną w strukturę hierarchiczną oraz Kościołem duchowym, czyli Mistycznym Ciałem Chrystusa i Świątynią Ducha Świętego.