Niebo jest celem ostatecznym i spełnieniem najgłębszych dążeń człowieka, stanem najwyższego i ostatecznego szczęścia. (Katechizm Kościoła Katolickiego 1024)
W chrześcijaństwie pod nazwą „niebo” kryje się doskonałe życie z Trójcą Świętą; komunia z Bogiem, z Maryją i Aniołami oraz wszystkimi świętymi. Jest to rzeczywistość duchowa; świat niewidzialny.
Owa komunia jest osiągalna dla każdego człowieka po śmierci dzięki nieśmiertelnej duszy. Decyzja o tym, czy dana osoba zasługuje na szczęście nieba zależy jednak od życia, jakie prowadziła na ziemi. Wyraża to sentencja św. Jana od Krzyża: Pod wieczór naszego życia będziemy sądzeni z miłości. Po sądzie szczegółowym człowiek otrzymuje zapłatę, która może przyjąć trzy formy: nieba, czyśćca, bądź piekła.
Określenie „niebo” jest jednym z wielu określeń używanych w Piśmie Świętym na zobrazowanie komunii człowieka z Bogiem. Inne nazwy to m.in. dom Ojca, niebieskie Jeruzalem, raj, uczta weselna, światło. Równocześnie podkreśla się niewyrażalność i tajemnicę tego zjednoczenia, które przekracza możliwości ludzkiego rozumienia:
To, czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojać, jak wielkie rzeczy przygotował