Wypowiedzenie pytające pełni funkcję impresywną – nadawca pragnie się czegoś dowiedzieć od współrozmówcy, domaga się odpowiedzi, np. Co to za problem?, Czy lubisz podróżować?, Kiedy znowu się spotkamy?
Wypowiedzenie pytające może przyjąć formę pytania o rozstrzygnięcie lub pytania o uzupełnienie.
Pytanie o rozstrzygnięcie ma na celu ustalenie, czy jakaś treść jest zgodna z rzeczywistością. Wiąże się z odpowiedzią pozytywną (tak, owszem, oczywiście) lub negatywną (nie, wykluczone, ani trochę). Często rozpoczyna się od partykuły czy (Czy lubisz owoce? – Szalenie./Nie., Czy mnie odwiedzisz? Oczywiście./Absolutnie!). Partykułę tę można jednak pominąć, wtedy sygnałem pytania jest intonacja lub szyk wyrazów w wypowiedzeniu (Lubisz owoce?, Odwiedzisz mnie?).
Pytanie o uzupełnienie ma charakter bardziej szczegółowy. Nadawca domaga się podania szczegółów. Charakterystyczne dla tego typu wypowiedzeń są rozpoczynające je zaimki (np. kto, czemu, jaki, czyj), przysłówki (np. gdzie, skąd, którędy, kiedy, jak) lub wyrażenia przyimkowe (np. po co, w jakim celu). Jeżeli wiemy, że planowany jest zakup domu, możemy zadać szereg pytań: Kiedy planujecie kupić dom?, Jak duży dom kupicie?, Skąd macie pieniądze na zakup domu?, Dlaczego kupujecie dom?
Szczególnym rodzajem wypowiedzeń pytających są, obecne m.in. w poezji, pytania retoryczne (tzw. pozorne). Mają na celu przykucie uwagi, zainteresowanie odbiorcy, zwrócenie jego uwagi na jakąś kwestię. Nie oczekują odpowiedzi, są jedynie zabiegiem stylistycznym.
Kochasz ty dom, rodzinny dom,
Co w letnią noc, skroś srebrnej mgły,
Szumem swych lip wtórzy twym snom,
A ciszą swą koi twe łzy?
M. Konopnicka, Pieśń o domu