Fleksja (łac. flexio – zginanie, zmienianie) to dział gramatyki opisujący zasady odmiany wyrazów, ich klasyfikację oraz podział na części mowy.
Język polski jest językiem fleksyjnym, co oznacza, że wyrazy podlegają odmianie. W obrębie fleksji wyróżnia się deklinację (odmianę przez przypadki, której podlegają m.in. rzeczowniki i przymiotniki) oraz koniugację (odmianę przez osoby, czasy, tryby, strony, liczby, której podlegają czasowniki). Poza wymienionymi do kategorii fleksyjnych należą także aspekt i stopień.
Wyrazy podlegające odmianie składają się z dwóch części – tematu i końcówki.
Temat fleksyjny to część wyrazu, która w czasie odmiany nie ulega zmianie i jest nośnikiem znaczenia, np. smak-ø, smak-i, smak-owi, smak-ach. W niektórych przypadkach w czasie odmiany wyrazów w obrębie tematu mogą zachodzić wymiany samogłoskowe lub spółgłoskowe, np. drog-a, drodz-e lub stół-ø, stoł-y.
Końcówka fleksyjna występuje po temacie i ulega zmianie w wyniku odmiany. Może wskazywać np. na przypadek (dom-owi, dom-em, dom-u) rodzaj (biał-y, biał-a, biał-e) lub osobę (licz-ę, licz-ysz, licz-y).