Geneza
Przypowieść o sieci pochodzi z Nowego Testamentu, z Ewangelii świętego Mateusza. Została ona zakwalifikowana przez ewangelistę jako jedna z typowych nauk udzielanych przez Jezusa Chrystusa w formie alegorii. Ewangelista umieścił tę historię w grupie przypowieści, w których Jezus wyjaśnia naturę królestwa niebieskiego i tajemnicę końca dziejów.
Czas i miejsce akcji
Czas akcji nie został precyzyjnie określony. Można powiedzieć, że jest to czas połowu ryb, który w sensie przenośnym oznacza czas końca świata. Miejscem akcji jest morze i łódź rybacka.
Interpretacja
Przypowieść o sieci jest ilustracją sądu ostatecznego. Zarzucenie sieci to alegoryczna reprezentacja czasu historycznego, kiedy prawi są przemieszani z występnymi, a działania jednych i drugich pozornie nie podlegają żadnej ocenie moralnej. Wydobycie sieci oznacza natomiast koniec dziejów, kiedy dochodzi do osądzenia dobrych i złych czynów. W efekcie sprawiedliwi zyskują życie wieczne, zaś występni zostają potępieni. W przypowieści istotne miejsce zajmuje metaforyczny opis losu ludzi nieprawych. Po pierwsze mówi się o ich „wyrzuceniu”, czyli pozbawieniu udziału w nagrodzie i oddzieleniu od Boga. Po drugie zaś obraz potępienia powtarza się w postaci „pieca rozpalonego”, gdzie „będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Chodzi o wymierzenie występnym dotkliwej kary.
Przypowieść wyraźnie przenosi pojęcia nagrody i kary w rzeczywistość pozaczasową. Inaczej kwestia ta rysuje się w Starym Testamencie, gdzie już życie ziemskie jest wykładnią Bożej łaski lub niełaski. Należy dodać, że historia o sieci pełni funkcję moralistyczną, pokazuje, że ludzkie życie zostało wpisane w pewien porządek etyczny, a jego złamanie tylko pozornie nie prowadzi do żadnych konsekwencji. Zostaną one ujawnione bowiem w odpowiednim momencie.