Wg danych GUS wartość zarówno światowego importu, jak i importu wyniosła w 2010 roku ponad 15 bilionów dolarów amerykańskich. Była to wartość nieco niższa niż w 2008 roku przed początkiem kryzysu finansowego, ale ponad 2 razy większa niż w 2000 roku.
Największe potęgi w handlu międzynarodowym to (2010):
- Chińska Republika Ludowa – 10,5% wartości światowego eksportu i 9,3% wartości światowego importu,
- USA – 8,5% wartości światowego eksportu i 13,1% wartości światowego importu,
- Niemcy – 8,4% wartości światowego eksportu i 7,1% wartości światowego importu,
- Japonia – 5,1% wartości światowego eksportu i 4,6% wartości światowego importu,
- Francja – 3,4% wartości światowego eksportu i 4,0% wartości światowego importu,
- Niderlandy (Holandia) – 3,3% wartości światowego eksportu i 2,9% wartości światowego importu,
- Republika Korei (Korea Południowa) – 3,1% wartości światowego eksportu i 2,8% wartości światowego importu,
- Włochy – 3,0% wartości światowego eksportu i 3,2% wartości światowego importu,
- Wielka Brytania – 2,7% wartości światowego eksportu i 3,7% wartości światowego importu,
- Belgia – 2,7% wartości światowego eksportu i 2,6% wartości światowego importu.
Poza Chinami („fabryka świata” i duży rynek zbytu) wszystkie te państwa są państwami uprzemysłowionymi i wysokorozwiniętymi (chociaż niekoniecznie posiadającymi dużą ludność – jak np. Belgia, czy Niderlandy). Międzynarodowa wymiana handlowa powyższych krajów stanowi ponad 50% światowego handlu międzynarodowego.
Dodatnie saldo obrotów handlu zagranicznego (nadwyżkę w bilansie handlowym) miały w 2010 roku: Niemcy (prawie 203,3 mld USD), Chińska Republika Ludowa (>182 mld USD), Japonia (prawie 77,5 mld USD), Niderlandy (>51,5 mld USD), Republika Korei (>41,1 mld USD) i Belgia (>19,8 mld USD).
Ujemne saldo obrotów handlu zagranicznego miały: USA (ok. -691 mld USD), Wielka Brytania (ok. -151,3 mld USD), Francja (ok. -89,5 mld USD) i Włochy (ok. -39,1 mld USD).
Poza wymienionymi krajami duże dodatnie saldo obrotów handlu zagranicznego ma też Federacja Rosyjska (ok. 168 mld USD w 2010 roku), dzięki dużym dochodom ze sprzedaży surowców mineralnych (zwłaszcza ropy naftowej i gazu ziemnego).
Ważnym z punktu widzenia geografii handlu zagadnieniem jest struktura eksportu (przede wszystkim) i struktura importu.
Państwa, w których eksporcie duży udział mają towary rolno-spożywcze to m.in.: Argentyna (38% wartości eksportu w 2009 roku), Brazylia (23,8% - 2010), Cypr (22,5% - 2010), Grecja (22,1% - 2010), Islandia (39,8% - 2010, przetwory rybne), czy Nowa Zelandia (52,6% - 2010).
Państwa, w których eksporcie duży udział mają surowce mineralne (w tym paliwa i smary mineralne) to m.in.: Australia (61,3% wartości eksportu w 2010 roku), Brazylia (36,7% - 2010), Indonezja (53,0% - 2010), Norwegia (65,5% - 2010), czy Rosja (72,7% - 2010).
Z kolei państwa, w których eksporcie duży udział mają maszyny, urządzenia i sprzęt transportowy to m.in.: Chiny (49,5% wartości eksportu w 2010 roku), Japonia (59,5% - 2010), Meksyk (55,6% - 2010), Niemcy (46,0% - 2010), Rep. Czeska (53,4% - 2010), czy Rep. Korei (56,8% - 2010).
Produkty przemysłu chemicznego są głównymi produktami eksportowymi m.in. w: Belgii (30,5% wartości eksportu w 2010 roku), Irlandii (58,5% - 2010), czy Szwajcarii (38,2% - 2010).
Wyroby przemysłów zaawansowanych technologii mają duży udział w eksporcie (w 2009 roku) m.in.: Chin (29,2% wartości eksportu - gł. elektronika użytkowa), Malty (43,8% - gł. podzespoły elektroniczne), Irlandii (22,1% - gł. lekarstwa), Szwajcarii (22,5% - gł. lekarstwa, preparaty medyczne, sztuczne protezy i przyrządy pomiarowe), czy Węgier (22,3% - gł. elektronika użytkowa).
Wymienione powyżej państwa charakteryzują się dość dobrze rozwiniętą gospodarką. Dochody uboższych krajów rozwijających się (produkt krajowy brutto - PKB) są w większym stopniu zależne od wpływów z eksportu (mają słabo rozwinięty rynek wewnętrzny). W najmniej korzystnej sytuacji znajdują się państwa rozwijające się, których eksport oparty jest na kilku a czasami tylko na jednym produkcie – zazwyczaj surowcu pochodzenia rolniczego (roślinnym lub zwierzęcym) lub surowcu mineralnym. Zmiany jego cen na rynkach światowych przyczyniają się bowiem do dużych zmian dochodów takich państw.
Przykładem mogą być: Malawi w Afryce, którego 55% wartości eksportu pochodzi ze sprzedaży surowego tytoniu, Kiribati na Oceanie Spokojnym, którego 74% wartości eksportu pochodzi ze sprzedaży mrożonych ryb, Paragwaj w Ameryce Południowej, którego 46% wartości eksportu pochodzi ze sprzedaży ziarna sojowego i wytłoków sojowych, czy Zambia, której większość dochodów eksportowych pochodzi ze sprzedaży miedzi rafinowanej (i stopów miedzi) – 56% oraz miedzi nierafinowanej – 13%.
Odrębnym przypadkiem są kraje naftowe (np. Arabia Saudyjska, uzyskująca 77% wartości eksportu ze sprzedaży nieprzetworzonej ropy naftowej), które w związku ze strategicznym znaczeniem dostarczanego dostarczanego przez nie surowca mają wysokie i w miarę stabilne dochody.