Za wysokość odbieranego dźwięku odpowiedzialna jest częstotliwość fali, a ściślej mówiąc najniższa częstotliwość drgań źródła fali tzw. ton podstawowy.
Ucho ludzkie reaguje na fale o częstotliwościach z zakresu od 16 Hz do 20000 Hz. Jest to zakres umowny, gdyż np. górna granica maleje wraz z wiekiem.
Im fala dźwiękowa ma mniejszą częstotliwość, tym dźwięk staje się niższy tj. bardziej basowy. I odwrotnie, jeżeli częstotliwość fali wzrasta, to dźwięk staje się wyższy, czyli bardziej piskliwy, sopranowy.
Fale mechaniczne o częstotliwościach mniejszych niż 16 Hz nazywane są infradźwiękami, natomiast fale o częstotliwościach większych od 20 kHz nazywane są ultradźwiękami. Nie są one słyszalne przez człowieka, ale słyszą je niektóre zwierzęta np. delfiny, nietoperze czy psy.
Związek pomiędzy częstotliwością fali, a jej długością jest następujący:
gdzie: f – częstotliwość, v – prędkość rozchodzenia się fali w danym ośrodku, λ – długość fali.
Gdy fala dźwiękowa zmienia ośrodek np. przechodzi z powietrza do wody, to zmienia się jej prędkość rozchodzenia - gdyż zmieniają się gęstość i właściwości sprężyste ośrodka. Ponieważ zmiana ośrodka nie wpływa na zmianę częstotliwość fali, oznacza to, że jej długość musi się zmienić w taki sposób, aby iloraz prędkości do długości pozostał stały.
Wysokość dźwięku – przykład.
Znajdź długości fal odpowiadających granicznym częstotliwością dźwięków słyszanych przez ucho ludzkie. Przyjmij, że prędkość rozchodzenia się dźwięku w powietrzu wynosi v = 340m/s.
Dane: Szukane:
f1 = 16 Hz λ1 = ?
f2 = 20000 Hz λ2 = ?
v = 340 m/s
Rozwiązanie:
Ponieważ , to
Podstawiając odpowiednie wartości otrzymamy: