Powierzchnię ekwipotencjalną tworzą sąsiadujące ze sobą punkty, dla których wartość potencjału elektrycznego jest jednakowa.
Cechą charakterystyczną powierzchni ekwipotencjalnej jest to, że jest ona w każdym punkcie prostopadła do wektora wypadkowego natężenia pola elektrostatycznego.
Na rysunku przedstawiono powierzchnie ekwipotencjalne dla pól jednorodnego i centralnego. W przypadku pola jednorodnego powierzchni ekwipotencjalne mają kształt równoległych do siebie powierzchni płaskich, natomiast w przypadku ładunku kulistego są to współśrodkowe sfery.
Podczas przemieszczania ładunku wzdłuż powierzchni ekwipotencjalnej nie jest wykonywana praca w sensie fizycznym. Jest to spowodowane tym, że wektory działającej siły Coulomba (F) i przemieszczenia (s) są prostopadłe. Ponieważ praca jest równa W = F•s•cosα oraz cos90°= 0, to: W = 0.
Pracę można również wyrazić jako zmianę energii potencjalnej W = ΔEp. Ponieważ przemieszczanie ładunku wzdłuż tej samej powierzchni ekwipotencjalnej nie zmienia wartości energii potencjalnej układu (ΔEp= 0), to praca musi być równa zero.