Oddziaływaniu słabemu, podobnie jak i grawitacyjnemu, podlegają wszystkie rodzaje cząstek. Proces ten ma jednak charakter krótkozasięgowy, bowiem występuje przy odległościach niewiększych niż 10-18m. Oddziaływanie słabe jest ponad milion razy słabsze od oddziaływania silnego, co powoduje że leptony nie mogą łączyć się ze sobą i tworzyć tym samym bardziej skomplikowanych struktur, jak to ma miejsce w przypadku hadronów.
Oddziaływanie słabe polega na przekazywaniu pomiędzy cząstkami elementarnymi nośników oddziaływań – tzw. bozonów pośredniczących W-, W+ i Z0, które w odróżnieniu od fotonów posiadają bardzo dużą masę (prawie sto razy większą od masy protonu).
Teoria oddziaływań słabych powstała w sposób analogiczny do teorii oddziaływania elektromagnetycznego. Obydwie teorie są obecnie uważane za różne wersje tego samego oddziaływania, któremu nadano nazwę oddziaływania elektrosłabego.
Przejawem oddziaływań słabych są rozpady beta jąder niektórych pierwiastków promieniotwórczych.