Klatka Faradaya to osłona, chroniąca urządzenia przed polem elekrostatycznym. Została wymyślona i skonstruowana w 1836 roku przez fizyka Michaela Faradaya w celu zaprezentowania podstawowych praw elektrostatyki.
Wykonana jest z metalowego, zamkniętego ekranu lub gęstej siatki, ponieważ metal nie absorbuje fal o długości zbliżonej do odlegości między atomami metalu, natomiast przez otwory siatki nie przenikają fale o długościach dużo większych od rozmiaru otworów siatki.
Zasada działania
Na powierzchni przewodnika potencjał elektryczny musi być w każdym miejscu równy, dlatego nie następuje wnikanie pola elektrycznego do środka klatki Faradaya, przez co wewnątrz nie występuje pole elektryczne.
Ponieważ w wyniku pojawienia się pola elektrycznego w przewodniku ładunki zaczynają się przemieszczać (zjawisko indukcji), ładunki znajdujące się na powierzchni klatki Faradaya powodują powstanie w środku klatki pola elektrycznego o przeciwnym zwrocie do zwrotu pola elektrycznego na zewnątrz klatki. Ładunki przemieszczają się aż do momentu zrównoważenia pola zewnętrznego przez pole wytworzone przez ładunki na powierzchni klatki. W wyniku tego zjawiska w klatce nie będzie pola elektrycznego, natomiast po jednej stronie klatki znajdą się ładunki dodatnie, a po drugiej ładunki ujemne.
