Indukcja wzajemna ma miejsce w przypadku, gdy przez co najmniej jeden z dwóch zamkniętych obwodów elektrycznych, znajdujących się w swoim sąsiedztwie przepływa prąd o zmiennym natężeniu. Ponieważ konsekwencją zmiany natężenia prądu jest pojawienie się zmiennego pola magnetycznego, to jeden z obwodów znajduje się w tej sytuacji w zmiennym strumieniu pola, wytworzonym przez drugi z obwodów. Zgodnie z prawem indukcji Faradaya w obwodzie drugim indukuje się siła elektromotoryczna, której wartość jest równa.
\( \epsilon _{L} =- \frac{ \Delta \Phi}{ \Delta t} \)
Ponieważ zmiana strumienia pola magnetycznego jest równa:
\( \Delta \Phi =M \Delta I\)
(gdzie: M – współczynnik indukcji wzajemnej, I – natężenie prądu), to indukowana SEM ma wartość:
\( \epsilon _{L} =- M \frac{ \Delta I}{ \Delta t} \)
Siła elektromotoryczna, która wyindukowała się w obwodzie, powoduje pojawienie się w nim prądu o zmiennym natężeniu, który z kolei indukuje SEM w pierwszym obwodzie.
Występujący w równaniach współczynnik indukcji wzajemnej (M) zawiera informacje o stopniu powiązania indukcyjnego pomiędzy dwoma obwodami. Zależy on jedynie od geometrii układu i własności magnetycznych substancji, z których wykonano obwody. Jego jednostką jest 1 henr, który jest równy 1H = 1T•m2/A.
Indukowana SEM ma, zgodnie z regułą Lenza, kierunek przeciwstawiający się kierunkowi prądu elektrycznego, który ją wywołał.