W przeciwieństwie do substancji diamagnetycznych i paramagnetycznych ferromagnetyki charakteryzują się silnymi i trwałymi właściwościami magnetycznymi. Jest to konsekwencją obecności obszarów, w których momenty magnetyczne atomów ferromagnetyka skierowane są w tą samą stronę. Obszary te noszą nazwę domen magnetycznych, a ich rozmiary są rzędu 10-4 – 10-5 m.
Rys.1. Domeny magnetyczne ferromagnetyka.
Umieszczenie ferromagnetyka w zewnętrznym polu magnetycznym powoduje stopniowe uporządkowanie momentów magnetycznych domen, w kierunku zgodnym z kierunkiem zewnętrznego pola.
Rys.2. Uporządkowanie domen magnetycznych w wyniku oddziaływania z zewnętrznym polem magnetycznym.
Ferromagnetyki utrzymują swój stan namagnesowania nawet, gdy zostaną one usunięte z obszaru działania zewnętrznego pola magnetycznego.
W przypadku gdy zewnętrzne pole magnetyczne jest polem niejednorodnym, substancja ferromagnetyczna będzie przyciągana do obszaru, w którym wartość zewnętrznego pola jest największa.
Właściwości ferromagnetyczne substancji zanikają po osiągnięciu określonej temperatury, zwanej punktem Curie. Wówczas substancja staje się paramagnetykiem.
Do substancji ferromagnetycznych zalicza się: żelazo, nikiel, kobalt, gadolin oraz stopy zawierające te pierwiastki.