Drugie prawo Johannesa Keplera można sformułować następująco:
„Promień wodzący planety w jednakowych odstępach czasu zakreśla jednakowe pola powierzchni.”
Promień wodzący (R) to odcinek łączący środek Słońca ze środkiem planety.
Na poniższym rysunku przedstawiono pola powierzchni zakreślone przez promień wodzący pewnej planety w jednakowych odstępach czasu.
Zgodnie z II prawem Keplera pola powierzchni S1 i S2 są sobie równe. Ponieważ długość łuku AB jest większa od długości CD, a obydwa odcinki drogi zostały pokonane w tym samym czasie, więc prędkość liniowa planety nie może być stała. Największa jest w peryhelium a najmniejsza w aphelium.
Drugie prawo Keplera można sformułować w nieco inny sposób tj.:
„Prędkości polowe planet są stałe.”
Prędkość polowa jest równa ilorazowi pola powierzchni zakreślonego przez wektor wodzący planety do czasu, w którym to pole zostało zakreślone.
Drugie prawo Keplera jest konsekwencją zasady zachowania momentu pędu dla układu Słońce-planeta.