Tasiemiec bąblowcowy (Echinococcus granulosus) to gatunek niewielkiego ale groźnego tasiemca (5mm), którego postać dorosła składa się ze skoleksu (główki) wyposażonego w haki oraz najczęściej trzech członów (niedojrzałego, dojrzałego i macicznego). Żywicielem ostatecznym tasiemca bąblowcowego są psowate (psy, wilki, lisy) a pośrednim głównie przeżuwacze, rzadziej świnie i konie. Zarazić się tym tasiemcem może także człowiek, który staje się wówczas jego żywicielem pośrednim. Dochodzi do tego najczęściej w wyniku spożycia zakażonej wody, warzyw czy owoców (zawierających jaja tasiemców) lub w czasie kontaktów z psami (przeniesienie jaj z sierści do ust). W Polce przypadki zarażanie tasiemcem bąblowcowym są na szczęście rzadkie, a profilaktyka polega na przestrzeganiu zasad higieny (mycie rąk po zabawie z psem i przed przygotowanie posiłków, odrobaczanie psów, spożywanie mytych warzyw i owoców, zwłaszcza leśnych).
Cykl rozwojowy tasiemca bąblowcowego:
Dorosły tasiemiec pasożytuje w jelicie cienkim np. psa. Dojrzałe człony tego tasiemca, zawierające zapłodnione jaja, wydostają się wraz z kałem na zewnątrz ciała żywiciela ostatecznego. Zarażenie żywiciela pośredniego – przeżuwaczy następuje przez zjedzenie jaj inwazyjnych znajdujących się na trawie (zabrudzonej kałem psa). Z zapłodnionych jaj w przewodzie pokarmowym żywiciela pośredniego wykluwa się larwa onkosfera, która wraz z krwią przedostaje się do różnych narządów wewnętrznych. Najczęściej osiedla się w wątrobie, rzadziej w płucach, mięśniach, mózgu lub śledzionie. W narządach tych onkosfera otacza się osłonką i przekształca w kolejne stadium rozwojowe zwane wągrem lub echinokokiem. Od tej pory pęcherzyk zwiększa swoje rozmiary gdyż wypełnia się protoskoleksami – larwami potomnymi (nawet 400 tysięcy w 1 mm3 pęcherza).
 |
| Protoskoleksy bąblowca w płynie z torbieli |
Przez długi czas bąblowica może rozwijać się bezobjawowo, dlatego jej rozpoznanie z reguły jest późne. Z biegiem czasu zwiększający swój rozmiar (który może dochodzić nawet do rozmiaru ludzkiej głowy) wągier zaczyna naciskać na okoliczne tkanki i organy wywołując w nich uszkodzenia. Może dojść też do pękniecie pęcherza co powoduje wylania znajdującego się w nim płynu i zatrucie organizmu metabolitami pasożyta, które w skrajnych wypadkach może powodować śmierć żywiciela.
 |
| Cykl tasiemca bąblowcowego (Echinococcus granulosus) |