Koncepcja rządów Zgromadzenia (bo tak inaczej możemy nazwać system parlamentarno-komitetowy) pojawia się po raz pierwszy w konstytucji jakobińskiej z 1793 roku, później odwoływano się do niej również w okresie Komuny Paryskiej, a także w państwach azjatyckich i europejskich, które rządzone były w ramach realnego socjalizmu. Obecnie system parlamentarno-komitetowy funkcjonuje w Szwajcarii.
System parlamentarno-komitetowy – zasady ustrojowe, organy państwowe
Centralną zasadą dla systemu komitetowo-wiecowego (jeszcze inna nazwa tego ustroju) jest zakwestionowanie rozdziału władzy pomiędzy organy naczelne o równorzędnym charakterze. Układ taki zburzony został na rzecz supremacji władzy wykonawczej oraz zasady jednolitości władzy państwowej.
To parlament jest suwerenem prawa narodu i z tego tytułu należy się mu pełnienie roli organu najwyższego i zwierzchnika nad resztą podmiotów władzy państwowej.
Zatem starając się wskazać na najważniejsze cechy systemu parlamentarno-komitetowego należałoby wymienić takie cechy:
- centralna pozycja parlamentu w sprawowaniu władzy, sprowadzająca się m.in. do prawa powoływania i kontrolowania głowy państwa oraz rządu (który pełni tutaj funkcję komitetu wykonawczego dla rozporządzeń parlamentu);
- głowa państwa pozbawiona prawa skrócenia kadencji parlamentu;
- parlament sprawuje władzę w kraju w oparciu o regułę wyłączności, spełnia on również funkcję władzy reprezentującej interesy państwa na arenie międzynarodowej.