Rodzina jest uznawana za najmniejszą i jedną z najważniejszych grup społecznych, która pełni szereg funkcji ważnych dla utrzymania społeczeństwa. Z socjologicznego punktu widzenia jest to grupa pierwotna (czyli wyróżniająca się „ścisłym zespoleniem jednostek przez stosunki osobiste (face-to-face) i współpracę”, według Charlesa Cooleya) o charakterze nieformalnym. Uznaje się, że rodzinę tworzą kobieta i mężczyzna połączeni węzłem małżeńskim i ich potomstwo, zaś w szerszym znaczeniu także krewni obu stron. Jerzy Piotrowski definiuje rodzinę jako „grupę społeczną złożoną z osób połączonych ze sobą więzią pokrewieństwa, małżeństwa a niekiedy powinowadztwa”.
Rodzina, jako podstawowa komórka społeczna, spełnia szereg ważnych funkcji, dzięki którym społeczeństwo może trwać – przede wszystkim jest odpowiedzialna za prokreację (zapewnia ciągłość biologiczną społeczeństwa, dostarcza mu nowych członków) oraz socjalizację (stanowi pierwsze i najważniejsze środowisko, w którym wychowywane są dzieci). To w rodzinie kształtują się najważniejsze cechy charakteru członków społeczeństwa, rodzina zapewnia środki do życia jej członkom, kształtuje postawy, wyrabia cechy charakteru u dzieci oraz przekazuje najważniejsze elementy dziedzictwa kulturowego. Można zatem stwierdzić, że rodzice uczą swoje potomstwo jak żyć i to od sytuacji i atmosfery w domu w dużej mierze zależy sposób zachowania oraz myślenia obywateli.