Rada Nordycka powstała w 1952 r. w wyniku przyjęcia jednostronnych rezolucji parlamentów określonej grupy państw – Danii, Norwegii, Szwecji oraz Islandii. Przyjęcie rezolucji było poprzedzone negocjacjami dyplomatycznymi. Sposób powstania organizacji wyróżnia się na tle innych, które zwykle powstają na mocy podpisania umowy międzynarodowej.
Rada Nordycka - skład
Obecnie (2013 r.) do Rady Nordyckiej należy 8 krajów członkowskich i terytoriów autonomicznych. Poza założycielami są to Finlandia (od 1955 r.), Grenlandia (1984 r.), a od 1970 r. także Wyspy Alandzkie i Wyspy Owcze.
Siedzibą Rady Nordyckiej jest Kopenhaga.
Rada Nordycka - cele
W ramach Rady Nordyckiej kraje członkowskie współpracują właściwie we wszystkich dziedzinach poza kwestiami związanymi z obronnością i polityką zagraniczną. Współpracę tę określa statut organizacji przyjęty w marcu 1962 r. w Helsinkach. Wyróżnia on trzy główne sfery współpracy: wewnątrz organizacji, współpracę z państwami sąsiadującymi, a także współpracę w ramach Unii Europejskiej.
W ramach Rady Nordyckiej działa unia celna i paszportowa.
Rada Nordycka – organy
1. Zgromadzenie Plenarne – przedstawiciele parlamentów i rządów krajów członkowskich.
2. Prezydium Zgromadzenia Plenarnego – 11 członków, do zadań należy kierowanie pracami Zgromadzenia, prowadzenie nadzoru nad innymi organami.
3. Nordycka Rada Ministrów – organ autonomiczny pozostaje w ścisłym związku z Radą Nordycką – podejmuje decyzje jednomyślnie na szczeblu ministrów (przedstawiciela rządu), decyzje te są wiążące.
4. Sekretariat ds. ogólnych – zajmuje się kwestiami administracyjnymi.
Poza wymienionymi organami w ramach Rady działa wiele komitetów stałych i komisji.