Zgodnie z zapisem Konstytucji RP „godłem Rzeczypospolitej Polski jest wizerunek orła białego ze złotą koroną na głowie zwróconej w prawo, z rozwiniętymi skrzydłami, z dziobem i szponami złotymi, umieszczony w czerwonym polu tarczy”.
Istnieje również legenda próbująca wyjaśnić dlaczego to właśnie biały orzeł stał się polskim godłem. Zgodnie z tą legendą o Lechu, Czechu i Rusie trzej bracia władający potężnym ludem rozpoczęli podróż w poszukiwaniu dogodnego miejsca na założenie nowej osady. Strudzeni drogą postanowili odpocząć przez noc na jednej z wielkich polan. Zmierzch już zapadał, kiedy rozlokowali się pod potężnym dębem. Na drzewie gniazdo miała rodzina białych orłów, wystraszone ptaki wzbiły się w niebo. To właśnie widok lecącego orła na tle czerwieniejące się nieba miał zachwycić Lecha, który następnie postanowił w tym miejscu wybudować swoją osadę, nazwaną później Gnieznem. Natomiast biały orzeł na czerwonym tle został godłem nowopowstałego państwa – Polski.
Taka jest legenda o godle polskim, natomiast badaczom trudno ustalić kiedy konkretnie i na jakich terenach Polski zaczęto posługiwać się znakiem orła. Widnieje on już na monetach i pieczęciach książąt piastowskich. Pierwsza postać orła, którą tam umieszczono była bez korony na głowie; korona pojawiła się dopiero na pieczęciach księcia wielkopolskiego Przemysława II w 1290 roku. W 1295 roku biały orzeł w koronie stał się herbem Państwa Polskiego.
Forma graficzna godła ulegała zmianom, natomiast aktualny wizerunek orła białego, który odwołuje się do czasów panowania króla Stefana Batorego, został wprowadzony w 1927 roku, zgodnie z projektem profesora Zygmunta Kamińskiego.