Ambona (gr. szczyt, podwyższenie), inaczej kazalnica, jest w architekturze sakralnej miejscem głoszenia słowa Bożego, przestrzenią liturgii słowa. Z ambony proklamuje się zatem czytania, psalm responsoryjny, Ewangelię oraz intencje modlitwy wiernych. Nie powinno się natomiast czytać z niej komentarzy, podawać ogłoszeń, prowadzić śpiewu ani przewodzić zgromadzeniu wiernych. Ambona po Soborze Watykańskim II bywa także nazywana „stołem słowa”, w odróżnieniu od ołtarza, który jest „stołem Chleba”. Ambona uznawana jest również za symbol Chrystusa.
Ambona ma kształt podium z pulpitem, które jest wykonane z drewna lub kamienia, ustawione na kilkustopniowym podwyższeniu i usytuowane po lewej stronie kościoła blisko ołtarza. Może być również zawieszona na ścianie lub podparta słupem, dekorowana malowidłami i rzeźbami przedstawiającymi symbole ewangelistów itp. W ciągu wieków często odznaczała się wysokim arytyzmem np. w baroku nadawano jej kształt łodzi czy kielicha kwiatu. Zdarzało się również, że ustawiano ją w środku kościoła. Ponadto czasami kościoły miały dwie ambony: z jednej czytano lekcję ze Starego Testamentu i list, z drugiej głoszono Ewangelię.
Do najbardziej zdobionych ambon należą m.in. ambona wykonana z polecenia cesarza Justyniana I (VI w.) dla kościoła Hagia Sophia w Konstantynopolu (obecnie Istambuł) oraz ambona w Bazylice św. Marka w Wenecji.
Odpowiednikiem ambony w synagodze jest bima (z hebrajskiego bamah – wysokość).