Geneza
Pieśń wchodzi w skład zbioru pt. Pieśni nabożne, wydanego w 1792 roku. Utwory te zostały napisane prostym, zrozumiałym i melodyjnym językiem. Do dziś cieszą się w Kościele popularnością.
Tematyka i konstrukcja
Jest to tzw. pieśń wieczorna mająca formę modlitwy powierniczej. Podmiot liryczny oddaje bowiem wszystkie swoje codzienne sprawy i zmartwienia Bogu. Modlitwa ma także charakter błagalny – podmiot prosi Boga by ochraniał go od wszelkich szkód, dał mu spokojny sen i opiekował się także innymi ludźmi.
Dwie pierwsze strofy wiersza stanowią pochwałę siły i potęgi, ale także łaskawości Stwórcy, w ostatniej – podmiot bezpośrednio zwraca się do Boga (apostrofa):
Odwracaj nocne przygody,
Od wszelakiej chroń nas szkody.
Obraz człowieka
W pieśni tej, jak i w innych utworach Franciszka Karpińskiego, człowiek zdaje się być istotą słabą i potrzebującą ciągłej opieki Boga. On zaś jest opiekunem i dobroczyńcą całej ludzkości. To jemu zawdzięczamy wszelką łaskę jakiej doświadczamy na co dzień.
Pieśń na zakończenie dnia
Utwór został skomponowany jako modlitwa skierowana do Pana Boga na koniec dnia. W obliczu nadchodzącej nocy, która symbolizuje niepewność, a w Biblii występuje nawet jako symbol śmierci, podmiot ofiarowuje cały dzień i wszystkie myśli, zmartwienia Bogu. Składa mu w darze swoje życie, z wszystkimi jego aspektami, prosząc jednocześnie o opiekę. Człowiek jest pewny w swoim zwrocie do Opatrzności, jednak wyraża również niepewność względem samego siebie i swoich sił. Świadczą o tym słowa:
o ratunek, o odwrócenie nocnych przygód, obronę przed wszelką szkodą, o wiekuistą pieczę…[…]