Narrator (Melchior Wańkowicz)
Książka ma charakter wspomnieniowy, więc narrację można śmiało przypisywać samemu autorowi. Opisuje lata swojej młodości, czasy szkoły i studiów, doświadczenia z emigracji, a także lata po wojnie i w czasie PRL. Jest postacią o dużej inteligencji i wrażliwości, a przy tym odznacza się znakomitym poczuciem humoru. W jego opowieściach przenika czasem złośliwość i pewność siebie w stosunku do sytuacji i opisywanych bohaterów. Nie ukrywa tego, że czasem musiał posunąć się do kłamstwa by osiągnąć zamierzony cel. Na naszych oczach kształtuje się jego charakter – inaczej zachowywał się w szkole, a inaczej jako dorosły mężczyzna.
Szkolni koledzy
W swoim reportażu Wańkowicz wspomina wielu znajomych i kolegów, z którymi płatał różnorakie figle oraz wspólnie wpadali w szkolne kłopoty. Większość z nich nie zostaje wymieniona z imienia. Narrator przeważnie używa pierwszej osoby liczby mnogiej, sugerując, że wszystkie przygody przeżywa w jakiejś określonej grupie. Czasami w opisach konkretnych perypetii występują pod pseudonimami np. Buba, który był pierwszym żartownisiem w drużynie.
Kobiety
W książce Wańkowicza pojawia się wiele kobiet – nie tylko te, z którymi pisarz romansował. Wspomniana zostaje zatem pensja u pani Kurmanowej i u pani Rudzkiej.
Pojawiają się także młode dziewczęta, obiekty westchnień Wańkowicza – Alusia, żywiołowa Ewa, leciwa Jadwiga.
W drugiej części książki pojawia się także żona pisarza, zwana Królikiem i jego córka Marta, również pisarka.
Inni
W późniejszych latach, autor wspomina licznych, przelotem spotkanych ludzi. Są to wojskowi (generał Żeligowski, podchorąży Domański), przypadkowi urzędnicy, dziennikarze czy właściciele ziemscy (pan Protasiewicz i pan Jeśmian).