Wzorzec miłości średniowiecznej
Liryczne sceny miłosne i tragiczna relacja dwojga kochanków jest jednym z najbardziej popularnych motywów literatury i poezji powszechnej. Utworem opartym na tym wątku jest także Piękno i wdzięk Walthera von der Vogelweide’a, w którym poeta docenia piękno miłość, a także urodę kobiety:
Najukochańsza dziewko ma,
Niech cię na wieki strzeże Bóg!
O, jak szczęśliwym byłbym ja,
Gdybym o tobie myśleć mógł!
Cóż więcej rzec ci, skarbie mój? –
Że nikt cię bardziej ode mnie nie kocha –
To jest mych cierpień zdrój![…]
Motyw miłości dwojga kochanków połączonych ze sobą aż po grób jest jednak charakterystyczny dla tekstów średniowiecznych (najsłynniejszy to chyba historia Tristana i Izoldy).
Miłość i natura
Walther von der Vogelweide wysławia piękno i wdzięk niewiasty, a uczucia kochanków zespala z opisami przyrody i zjawiskami dla niej charakterystycznymi. To jedna ze szczególnych cech jego wizji miłości. Bezgraniczne i silne uczucie mężczyzny do ukochanej jest zatem niczym „cierpień zdrój”, a zdrada powoduje burzę w sercu.
Interpretacja
Kochanek zapewnia swoją wybrankę o uczuciu, wierności i wytrwałości i tego samego oczekuje od kobiety podkreślając, że jej zdrada i niewierność byłyby dla niego ogromnym ciosem i prawdopodobnie przyczyni się do jego śmierci. W wierszu odnajdziemy także uwagi o tym, że piękność ciała nie jest tym co najważniejsze, ale wdzięk duszy, jej szlachetność ma równie znaczenie wśród atutów wybranki serca.