Nowy wspaniały świat - streszczenie

Akcja powieści rozgrywa się w 2541 roku (632 roku po Fordzie), po dziewięcioletniej wojnie w świecie urządzonym według nowych zasad. Ford był wielkim przeciwnikiem instytucji rodziny i naturalnego płodzenia oraz rodzenia dzieci. Wynalazł więc taśmę produkcyjną, dzięki której poddano proces rozrodczy zewnętrznej kontroli i uniezależniono go od tradycyjnych metod rozmnażania (technika ektogenezy). Z materiału genetycznego pochodzącego od rodziców zaczęto produkować embriony, które następnie rozwijały się w specjalnych łożyskach z otrzewnej. Naukowcy przejęli całkowitą kontrolę nad genami, zlikwidowano więc wszelkie choroby i wady. Zaczęto też rozmnażać ludzi zgodnie z określonym planem: niektórzy byli przeznaczeni do kasty wyższej, inni zaś do niższej. Wyróżniono kilka kast: delta – czujący wstręt do książek i natury, epsilon – analfabeta, gamma – wół roboczy, beta – osobnik prymitywny, alfa – człowiek inteligentny. Następnie dzieci poddawano skomplikowanym procedurom programowania: elektrowstrząsy, hipnopedię, doświadczenia erotyczne. W taki sposób świat składał się z ludzi podobnych do siebie i odpowiednio przystosowanych do określonego trybu życia, zgodnie z naczelnym hasłem Republiki Świata: Wspólność, Identyczność, Stabilność. Prawo obowiązujące w owym nowym świecie składał się z pięciu zasad:

1. Lepsza mikstura niż awantura.
2. Gdy jednostka czuje, wspólnota szwankuje.
3. „Było” i „będzie” mnie nie posiądzie. Gdy tylko zażywam gram, nieustanne „dzisiaj” mam.
4. Kto żyje fordobojnie, mydła używa hojnie.
5. Ten, kto baterie tępić chce, czystą ma wannę i wc.

W Republice Świata wyeliminowano świadomość historii, a ludzie nie tworzyli stałych związków, ponieważ obowiązywała erotyczna swoboda. Ludzie byli bezpłodni, a instynkt macierzyński zaspokajano substytutem ciążowym. Wszelkie lęki czy zły nastrój tłumiły zaś specjalne tabletki, zwane somą. Raz na jakiś czas każdy musiał odprawić „posługę solidarnościową”, to znaczy uczestniczyć w zbiorowej orgii, która zaspokajała uczucia metafizyczne. Ludzkie ciało się nie starzało, a przed śmiercią umieszczano ludzi w Szpitalu Umierających, do którego przyprowadzano dzieci.

Powieść rozpoczyna się sceną, w której dyrektor Ośrodka Rozrodu i Warunkowania w Londynie Centralnym, a następnie Henryk Foster oprowadzają studentów po ośrodku i objaśniają im proces „produkcji” człowieka, a następnie jego wychowywania. Foster umawia się jednocześnie na później z Leniną. Kiedy kobieta przebiera się w szatni, jej przyjaciółka Fanny Crowne, zarzuca jej, że ostatnio spotyka się jedynie z Henrykiem i naraża się na niebezpieczeństwo zaangażowania uczuciowego, tymczasem „każdy należy do każdego” i powinna mieć więcej partnerów. Lenina zgadza się i stwierdza, że umówi się z Bernardem Marksem, samcem alfa-plus, który zaproponował jej wspólny wypad do rezerwatu Dzikusów znajdującego się w Nowej Gwinei. Przyjaciółka jednak ostrzega ją przed Marksem. Ma on bowiem nietypowo niski wzrost i rzadko się z kimś spotyka, co jest prawdopodobnie efektem omyłkowego wstrzyknięcia alkoholu do butli z jego embrionem. Bernard czuje się wyobcowany w społeczeństwie, jego wygląd wzbudza bowiem ciągłe docinki. Ponadto nie bierze somy i podoba mu się jedna kobieta – Lenina.

Mężczyzna pracuje w Domu Propagandy. Jego przyjacielem jest Helmholtz Watson, pracownika Instytutu Inżynierii Emocyjnej, również niezrozumiany z powodu własnej wybitności. Watson nie spotyka się z kobietami, ponieważ odkrył, że seksualna abstynencja pobudza jego umysł. Bernard co czwartek uczestniczy w posłudze solidarnościowej, ale nie odczuwa z tego żadnej przyjemności, a