Współcześnie stosowane jest wiele klasyfikacji gleb. W podręcznikach szkolnych w dalszym ciągu występują nazwy tradycyjne, część z nich wprowadził jeszcze pionier gleboznawstwa W. Dokuczajew w XIX wieku (np. czarnoziemy, gleby podzoliste – bielice, sołonczaki), inne nawiązują do dominującej barwy profilu glebowego (np. żółtoziemy, gleby cynamonowe, czy buroziemy).
Gleboznawcy stosują jednak obecnie klasyfikację WRB z 1998 roku, będącą kolejną wersją klasyfikacji stworzonej w 1974 roku pod egidą agendy ONZ ds. rolnictwa i wyżywienia ludności (FAO). Oparto ją na mierzalnych cechach poziomów diagnostycznych gleb (poziomów glebowych charakterystycznych dla danych typów gleb) i opisują one wszystkie typy gleb na świecie – np. cambisol to gleba brunatna.
Ogólnie wśród gleb można wyróżnić gleby: strefowe – nawiązujące do stref klimatyczno-roślinnych oraz astrefowe – niezależne od klimatu i dominującej roślinności (gleby inicjalne, poprzemyslowe) i śródstrefowe, których rozwój w ograniczonym stopniu jest zależny od czynników klimatyczno-roślinnych, a bardziej od wpływu czynnikow lokalnych np. obecności wody w podłożu (gleby torfowe), podłoża skalnego (rędziny na wapieniach), czy podsiąkania słonych roztworów (gleby słone).