Pierwszy model powstania Układu Słonecznego powstał w XVIII wieku, a jego autorami byli Emanuel Swedenborg, Immanuel Kant i Pierre Simon de Laplace. Ich hipoteza zakładała powstanie Słońca, Ziemi i całego Układu Słonecznego z mgławicy słonecznej (planetarnej). Teoria ta wielokrotnie była poddawana krytyce, stała się jednak po uszczegółowieniu podstawą teorii powstania i ewolucji Układu Słonecznego obowiązującej współcześnie.
Układ Słoneczny powstał z obłoku międzygwiazdowego o średnicy kilku lat świetlnych, będącego zagęszczeniem gazu (przede wszystkim wodoru i helu) i pyłu kosmicznego. Około 4,6 mld lat temu pod wpływem zaburzenia zewnętrznego, np. wybuchu supernowej w stosunkowo niedużej odległości obłok ten zaczął się kurczyć (zapadać grawitacyjnie). Z kurczeniem się obłoku wiązał się wzrost jego gęstości i temperatury. Zaczął się też tworzyć wirujący dysk protoplanetarny o średnicy około 200 jednostek astronomicznych. W jego centrum na skutek kurczenia powstało protosłońce. Gdy jego temperatura wzrosła do kilku tysięcy °C, zaczęło świecić, a gdy temperatura w jego wnętrzu przekroczyła 10 mln °C, rozpoczęły się w nim reakcje syntezy wodoru w hel. Dzięki wytwarzaniu i emisji energii