Normy religijne charakteryzują się tym, iż są obowiązujące jedynie w określonej wspólnocie religijnej czy wyznaniowej, mają zatem ograniczony zasięg oddziaływania. Z reguły normy te zawarte są w tzw. Świętych Księgach danej religii, np. w Piśmie Świętym w przypadku wyznania rzymskokatolickiego, uzupełniane dodatkowo w toku rozwoju danej religii o pewne normy ustalone przez instytucje zarządzające wspólnotą czy Kościołem, rodzące się na skutek ukształtowania się pewnych tradycji bądź określonej interpretacji „tekstów świętych”.
Każdy wyznawca danej religii jest zobowiązany do przestrzegania tych norm, ich łamanie przeważnie prowadzi do sankcji moralnych ze strony wspólnoty, rzadko kiedy przynosi skutek prawny (dzieje się tak, jeśli normy religijne akurat pokrywają się z normami prawnymi, ale nie jest to częste), mamy do czynienia z taką sytuacją choćby w przypadku niektórych przykazań, takich jak nie kradnij, nie zabijaj, które są piętnowane również przez porządek prawny. Sankcje moralne z reguły przybierają postać poczucia winy, nagrody bądź kary (często mających spełnić się dopiero po śmierci ziemskiej), wykluczenia z grona wyznawców, tj. ekskomuniki, potępienia czynów lub zakazu pełnego uczestniczenia w życiu wspólnoty.
Normy religijne regulują życie wewnątrz danej wspólnoty religijnej, nie muszą (i z zasady tego nie robią) pokrywać się z innymi normami, np. prawnymi czy obyczajowymi. Każdy człowiek przystępując do określonej wspólnoty dobrowolnie zobowiązuje się do przestrzegania tych zasad, nie są one narzucane osobom z zewnątrz.