Normy moralne, inaczej etyczne, to zasady postępowania człowieka, o charakterze absolutnym, co oznacza, że w ich przypadku mówimy o bezwzględnym nakazie bądź zakazie. Normy moralne opierają się na rozróżnieniu tego, co dobre i złe, wynikają z powszechnego zaklasyfikowania jakiegoś działania jako dobre lub godne potępienia. Obowiązują one całe społeczeństwa, nie tylko pojedyncze osoby, mają wobec tego charakter grupowy, a ponadto powszechny, co sprawia, że obowiązują wszystkich członków danej społeczności, bez względu na czas, miejsce czy sytuację.
Natomiast nie są normy moralne jednolite na całym świecie, różne kultury czy społeczeństwa mogą mieć także ustalone odmienne normy moralne. Normy etyczne nie są egzekwowane pod względem prawnym, natomiast ich nieprzestrzeganie grozi sankcją moralną ze strony np. środowiska, najbliższej grupy (np. skutkują oburzeniem otoczenia, wykluczeniem).
Jako źródeł norm moralnych na przestrzeni dziejów upatrywało się w pierwszej kolejności umysł człowieka oraz istoty nadprzyrodzone, np. Bóg. Uważano również, iż wynikają one z praw natury albo są rezultatem emocji doznawanych przez człowieka. Mimo iż nigdy nie określono jednego źródła norm etycznych, to jednak z reguły nie są one podważane przez członków konkretnej społeczności, która je zaaprobowała.
Maria Ossowska skategoryzowała normy moralne w następujący sposób:
1. normy odnoszące się do istnienia biologicznego;
2. normy odnoszące się do godności człowieka;
3. normy odnoszące się do sprawiedliwości;
4. normy odnoszące się do zaufania;
5. normy odnoszące się do prywatności;
6. normy odnoszące się do niezależności;
7. normy regulujące i łagodzące konflikty społeczne.