Bierne prawo wyborcze to inaczej prawo wybieralności, czyli kandydowania do danego organu. Z związku z wagą bycia reprezentantem obywateli kraju, bierne prawo wyborcze podlega pewnym ograniczeniom, które najczęściej związane są z wiekiem kandydatów, a także posiadaniem obywatelstwa danego kraju.
Bierne prawo wyborcze jest regulowane m.in. w Konstytucji RP z 1997 r. w artykule 99 oraz 127. Zgodnie z zapisami Konstytucji RP w przypadku wyborów do Sejmu, konieczne jest by dany kandydat (najpóźniej w dniu wyborów) ukończył 21 lat (podobny wiek jest konieczny dla kandydatów do Parlamentu Europejskiego. Do Senatu cenzus wiekowy jest wyższy i wynosi 30 lat. W przypadku wyborów prezydenckich w Polsce cenzus wiekowy wynosi 35 lat. Szczegółowo prawo wyborcze reguluje Kodeks wyborczy.
Należy podkreślić, iż w przypadku Sejmu i Senatu nie może kandydować osoba, która była skazana prawomocnym wyrokiem na karę pozbawienia wolności za przestępstwo umyślnie ścigane z oskarżenia publicznego.(art. 99 pkt 3 Konstytucji RP). Podobnie jest w przypadku urzędu prezydenta, ponieważ Konstytucja warunkuje możliwość kandydowania obywatelowi, który korzysta z pełni praw wyborczych do Sejmu. (art. 127 pkt 3 Konstytucji RP)
Cenzusy wiekowe są wprowadzone również w wyborach samorządowych – wiek kandydata na wójta, burmistrza lub prezydenta to minimum 25 lat, natomiast na radnego gminy, powiatu lub sejmiku wojewódzkiego – 18 lat.
Bierne prawo wyborcze bywa także regulowane miejscem zamieszkania kandydata. W przypadku wyborów do rad gminy wymaga się np. by kandydat zamieszkiwał na terenie działania gminy, do rady której kandyduje.