Amisze to chrześcijańska wspólnota protestancka wywodząca się ze szwajcarskiego odłamu anabaptystów – z mennonitów, która powstała w XVII w. w wyniku schizmy dokonanej przez starszego Jakoba Ammanna z Erlenbach.
Przyczyną rozłamu były niezwykle radykalne poglądy Ammanna, który chciał, aby przepisy religijne regulowały wszelkie sfery życia wiernych – począwszy od życia rodzinnego, a skończywszy na sposobie ubierania się czy długości brody. Niemniej pod względem doktrynalnym amisze pozostali przy Mennonickim Wyznaniu Wiary z 1632 r.
Jakob Ammann zyskał zwolenników w wielu krajach Europy m.in. w rodzimej Szwajcarii, w Niemczech, Holandii, a nawet w Rosji. Jednak od początku XVIII w. amisze zaczęli emigrować do Ameryki Północnej. Ci, którzy zostali na Starym Kontynencie, powrócili na łono gmin mennonickich. Stąd obecnie wspólnoty amiszów żyją niemal wyłącznie w Stanach Zjednoczonych. Ich liczba tam wynosi około 100 tysięcy w 22 stanach; najwięcej mieszka w stanie Ohio, Pensylwania i Indiana. Są to jednak liczby szacunkowe, a nie statystyki, gdyż nie ma jednej centralnej organizacji amiszów. Dzielą się oni na osiem odrębnych grup, które są od siebie niezależne i różnią się przyjętym sposobem życia. Największą z nich i równocześnie najstarszą jest tzw. Stary Zakon Amiszów (Old Order Amish).
Cechą charakterystyczną wspólnot amiszów jest fakt, że próbują one zachować styl życia późnego XVII wieku i tradycyjnej wiejskiej kultury europejskiej, stąd też odrzucają większość osiągnięć współczesnej cywilizacji (ortodoksyjne odłamy nie korzystają nawet z elektryczności) i separują się od reszty świata. Jako pacyfiści nie służą w wojsku i nie odbywają szkolenia militarnego. Praktycznie wszyscy zajmują się rolnictwem i rzemiosłami z nim związanymi. Są samowystarczalni – sami szyją sobie stroje i jedzą to, co daje im praca własnych rąk. Całą uwagę poświęcają życiu rodzinnemu i lokalnej społeczności, która jest dla nich największą gwarancją bezpieczeństwa. Małżeństwa z osobą spoza wspólnoty nie są możliwe, stąd amisze są narażeni na choroby genetyczne. Niektóre grupy, te bardziej liberalne, są otwarte na nowych członków i przyjmują konwertytów.
Amisze swoje zasady stawiają ponad prawem panującym w miejscu ich zamieszkania, co budzi wiele sporów z rządem amerykańskim dotyczących m.in. edukacji dzieci (dzieci uczą się wyłącznie do 14 roku życia w specjalnych szkołach zakładanych przez zbory), obowiązkowego ubezpieczenia społecznego czy płacenia podatków. Nie pobierają jednak żadnych świadczeń socjalnych, a wsparcie materialne otrzymują od wspólnoty do której należą.
Wygląd amisza powinien być skromny. Żonaci mężczyźni noszą brody i czarne kapelusze. Wąsy są raczej nietolerowane, gdyż kojarzone są z przynależnością do armii. Natomiast kobiety nie obcinają włosów, noszą nakrycie głowy (czepek), nie malują się oraz nie noszą biżuterii. Amiszka nie może nosić także spodni.
W sprawach wiary amisze opowiadają się za chrztem dorosłych oraz dosłowną interpretacją Biblii. Ich językiem obrzędowym jest język niemiecki. Nabożeństwa religijne odbywają się w niedzielę w prywatnych domach członków wspólnoty, a nie w kaplicach czy kościołach. Korzystają z XVI wiecznego śpiewnika The Ausbund.
Amisze nie prowadzą działalności misyjnej. Przyjmują doktrynę predestynacji, mówiącą że człowiek jest przeznaczony przez Boga albo do zbawienia, albo do potępienia. Wierzą, że jeśli ktoś został wybrany, to urodził się we wspólnocie amiszów, gdyż tylko przynależność do niej daje możliwość zbawienia.