Wakacje Mikołajka - streszczenie

„Wakacje Mikołajka” stanowią czwartą, przedostatnią z wydanych za życia René Goscinnego, część kultowej serii o przygodach małego chłopca z francuskiego miasteczka. Wersja książkowa zawartych tu opowiadań ukazała się po raz pierwszy w 1962 roku, tradycyjnie ozdobiona ilustracjami Jean-Jacques'a Sempégo, choć nieco odbiegająca od pozostałych części ze względu na przeniesienie akcji ze szkoły Mikołajka do nowych miejsc i ze względu na pojawienie się nowych bohaterów.

Książkę otwiera relacja z podjęcia decyzji o miejscu wakacyjnego wypoczynku, pierwotnie ustalonego przez tatę Mikołaja na domek letniskowy w Leśnych Kątach, ale zmienionego przez sprytną mamę na pensjonat Rybitwa w Morskich Skałkach, w Bretanii. W wakacyjnym kurorcie chłopiec poznaje nowych kolegów: Błażeja, Fortunata, Mamerta, Ireneusza, Fabrycego, Kosmę i Iwa, który nie jest co prawda na wakacjach, ponieważ jest miejscowym. Od samego początku wakacji chłopcy znakomicie bawią się na plaży, przysparzając swoimi pomysłami co raz to nowych zmartwień tacie Mikołaja.

W jeden z wielu deszczowych dni, gdy dzieci zgromadzone w pensjonacie zaczynają dokazywać, jeden z gości – pan Lanternau, nazywany „duszą towarzystwa” – oferuje zajęcie się chłopcami, po krótkim czasie wybiera jednak spacer w niezbyt sprzyjających okolicznościach przyrody. Mikołajek wybiera się później z rodzicami i państwem Lanternau w rejs na Wyspę Mgieł, a także bierze udział w zajęciach z gimnastyki, które szybko wypadają z planu dnia na wskutek rezygnacji kolejnych nauczycieli. W ramach wyprawy z chłopcami na małego golfa ojciec Mikołaja wdaje się w konflikt z kilkoma wczasowiczami, właścicielem pola golfowego i policjantem, zaś w jeden z kolejnych deszczowych dni w salonie pensjonatu rozgrywa się kłótnia pomiędzy dziewczynkami – Gizelą, Michaliną i Izabelą – w wyniku której nikt nie dostaje deseru. Powrót do domu okazuje się równie stresujący dla Mikołajka z racji braku zajęcia, jak i jego rodziców z racji braku pomysłu na to, jak można by choć na chwilę pozbyć się go i odpocząć.

Następnego lata rodzice postanawiają wysłać Mikołajka na kolonie. W trakcie odprawiania synka na dworcu kolejowym zapominają o jego walizce, Mikołajek nie traci jednak ani na chwilę (prawie) właściwego sobie, dobrego humoru i świetnie bawi się w całonocnej podróży. Na miejscu trafia do drużyny Sokole Oko pod dowództwem druha Gerarda Lestouffe’a i od razu bierze sobie do serca zawołanie drużyny: „Odwagi!”. Mikołajek opowiada o porządku dnia panującym na kolonii i trudnych dla drużynowego wyprawach na plażę, gdzie żaden z podopiecznych ani myśli słuchać jego nakazów i zakazów. Pewnego dnia pan Rateau, kierownik obozu, zarządza pieszą wycieczkę na Przylądek Wichrów, okazuje się jednak, że nie zna drogi tak dobrze, jak mu się wydawało. Mikołajek opowiada też o niedogodnościach związanych z przymusowym leżakowaniem po obiedzie i o nieudanej próbie zaangażowania chłopców w nocną zabawę w poszukiwanie proporczyka przerwaną ostatecznie deszczem.

Pewnego dnia drużynowy proponuje chłopcom wyjście na ryby, które szczęśliwie kończy się przyniesieniem do obozu dwóch ryb złowionych przez Mikołajka i Gwalberta. W trakcie wizyty rodziców Kryspina okazuje się natomiast, że najbardziej „męski” członek drużyny Sokole Oko jest dla swojej mamy „słodkim króliczkiem”. Nadchodzi wreszcie czas powrotu do domu, gdzie nie ma już niestety tylu kolegów, ale za to są rodzice i jest Jadwinia, która tego samego dnia wraca z wakacji nad morzem. Na niestworzone opowieści Mikołaja o mrożących krew w żyłach przygodach dziewczynka opowiada jedynie tyle, że zaprzyjaźniła się z chłopakiem o imieniu Jasio, czym wystarczająco psuje humor Mikołajkowi.